Vandaag is er een ongeluk gebeurd. Er is een bemanningslid verdronken aan het strand.
Hij werkte in het team van de tandartsen. Hij was 21 jaar en komt uit de USA.
De stroming is momenteel erg sterk en onberekenbaar doordat we in het regenseizoen zitten. Hij was samen met een vriend en een paar meisjes naar het strand en zijn vriend en hij gingen het water in, waar ze onverwacht werden meegesleurd in een hele sterke stroming.
Zijn vriend kon uit het water komen, maar hij kon dat niet en toen er nog een dikke golf over hun heen kwam, verloor hij de controle en raakte in paniek en is verdronken. Hij is een stukje verderop op een paar rotsen weer aan wal gekomen en ze zijn direct gaan reanimeren en hebben het schip gebeld. Het emergencyteam is er meteen naar toe gegaan, maar het is wel dik 40 minuten rijden. Ondertussen hebben ze hem naar een lokaal ziekenhuis gebracht ( dicht bij het strand), maar het mocht niet baten. Hij heeft het niet overleefd, heeft niet meer gereageerd sinds hij uit het water was.
Iedereen op het schip werd direct geinformeerd over de situatie en we zijn allemaal bij elkaar gekomen om te bidden. Later hoorden we dat hij het niet overleefd had.
Het is allemaal heel onwerkelijk moet ik zeggen, en er komen ook weer zoveel herinneringen terug aan het moment dat me verteld werd dat mijn zus verongelukt was, het is zo'n enorme schok, het dringt eerst gewoon niet tot je door.
Zijn ouders zijn op de hoogte gebracht en we zullen deze week horen hoe het verder zal gaan. Hij is nu in een ziekenhuis in de stad, omdat er hier geen koeling aan boord is en er moeten allemaal zaken geregeld worden via de ambassade enz.
Emotioneel vandaag, we hebben vanavond een dienst gehad en worden goed opgevangen als dat nodig is, iedereen is er enorm van onder de indruk. Het is eerder gebeurd een paar jaar geleden in Sierra Leone, toen is er een echtpaar verdronken ook door de stroming.
Wat ik zelf altijd het moeilijkste vind is dat alles gewoon weer door gaat, terwijl voor de familie van deze jongen de tijd nu gewoon even stilstaat. Het liefst zou ik nu ook even willen stoppen met alles, maar morgen ( maandag) verwachten we weer dik 30 vrouwen voor de VVF screening en er komen heel veel oogpatienten morgen. Alles gaat door, om 7 uur beginnen we al, dus het wordt weer een lange dag.
Laten we hopen en bidden dat we veel vrouwen een operatie aan kunnen bieden. Er is nu een andere arts die vanavond is aangekomen, hij blijft 2 weken. is zeer ervaren in dit soort operaties en lijkt me een heel rustige aardige man, ik heb hem net even ontmoet,ik zal morgen de hele dag met hem samenwerken, maar ook dat zal weer lukken, voor zover dat kan hebben we ons goed voorbereid.
Tot volgende week, of eerder, Mirjam
zondag 29 juli 2007
maandag 23 juli 2007
OPROEP
Hallo allemaal,
We zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de volgende screening op 30 juli, daarna zullen er nog 2 volgen, dit betreft alleen de VVF ladies, degene die deze blogspot regelmatig lezen weten waar ik het over heb, zoniet ( zie ook dress ceremonie 7 juli voor meer info en verhalen voor die datum).
We verwachten tot eind van deze outreach ( eind november) zo'n dikke 100 vrouwen.
Als alles goed gaat zullen de meeste van hun na de operatie een dress ceremonie krijgen, wat inhoudt dat ze een nieuwe outfit krijgen om mee te nemen naar huis en er is groot feest op de afdeling. Ook krijgen ze nieuw ondergoed en oorbellen.
Nu is er bij Mercy Ships een budget voor de aanschaf van stof en het naaien van de jurken, maar heel eerlijk gezegd is dat budget dit jaar niet genoeg. Maar een budget is een budget en ik mag er niet overheen gaan. Deze week gaan we de markt op om stof aan te schaffen en komt de naaier, die een dikke opdracht krijgt dit jaar!
Materiaal en naaier voor 1 nieuwe outfit komt op 20 dollar, dit is nog geen 14 euro per outfit, dit is blouse, rok en grote lap stof voor om het hoofd!
Samen met Clementine, zij is de counselor voor deze vrouwen en samen bereiden we de ceremonies voor, heb ik wat zitten puzzelen om het bedrag toch rond te krijgen en toen kreeg ik dit idee. Ik heb geen flauw idee hoeveel mensen deze blogspot lezen maar wil het volgende doen.
Ik doe een oproep via m'n blogspot voor een bijdrage voor de nieuwe outfit, zodat we de vrouwen kunnen geven wat ze in mijn beleving dubbel en dwars verdienen.
Het is echt een bemoediging voor ze om nieuwe kleren te krijgen en echt helemaal een nieuwe start te maken. De meeste jurken/rokken die ze jaren hebben gedragen zijn verwassen, omdat ze constant nat waren van urine.
Dus bij deze doe ik een oproep aan iedereen die dit leest en een bijdrage zou willen/kunnen leveren om dit over te maken naar het volgende rekeningnummer:
29.51.79.589 t.n.v. M. Oving inzake Mercy Ships, betreft VVF ladies.
Friesland bank Harlingen
Het kan ook naar het rekeningnummer van stichting zendingsvrienden wat de meeste van jullie wel hebben, graag dan wel even erbij vermelden dat het voor de VVF ladies is t.n.v. Mirjam Oving.
Met deze bijdrage maken jullie een verschil voor de vrouwen!!!!!
Alvast hartelijk bedankt, ik hou jullie op de hoogte!!
We zijn druk bezig met de voorbereidingen voor de volgende screening op 30 juli, daarna zullen er nog 2 volgen, dit betreft alleen de VVF ladies, degene die deze blogspot regelmatig lezen weten waar ik het over heb, zoniet ( zie ook dress ceremonie 7 juli voor meer info en verhalen voor die datum).
We verwachten tot eind van deze outreach ( eind november) zo'n dikke 100 vrouwen.
Als alles goed gaat zullen de meeste van hun na de operatie een dress ceremonie krijgen, wat inhoudt dat ze een nieuwe outfit krijgen om mee te nemen naar huis en er is groot feest op de afdeling. Ook krijgen ze nieuw ondergoed en oorbellen.
Nu is er bij Mercy Ships een budget voor de aanschaf van stof en het naaien van de jurken, maar heel eerlijk gezegd is dat budget dit jaar niet genoeg. Maar een budget is een budget en ik mag er niet overheen gaan. Deze week gaan we de markt op om stof aan te schaffen en komt de naaier, die een dikke opdracht krijgt dit jaar!
Materiaal en naaier voor 1 nieuwe outfit komt op 20 dollar, dit is nog geen 14 euro per outfit, dit is blouse, rok en grote lap stof voor om het hoofd!
Samen met Clementine, zij is de counselor voor deze vrouwen en samen bereiden we de ceremonies voor, heb ik wat zitten puzzelen om het bedrag toch rond te krijgen en toen kreeg ik dit idee. Ik heb geen flauw idee hoeveel mensen deze blogspot lezen maar wil het volgende doen.
Ik doe een oproep via m'n blogspot voor een bijdrage voor de nieuwe outfit, zodat we de vrouwen kunnen geven wat ze in mijn beleving dubbel en dwars verdienen.
Het is echt een bemoediging voor ze om nieuwe kleren te krijgen en echt helemaal een nieuwe start te maken. De meeste jurken/rokken die ze jaren hebben gedragen zijn verwassen, omdat ze constant nat waren van urine.
Dus bij deze doe ik een oproep aan iedereen die dit leest en een bijdrage zou willen/kunnen leveren om dit over te maken naar het volgende rekeningnummer:
29.51.79.589 t.n.v. M. Oving inzake Mercy Ships, betreft VVF ladies.
Friesland bank Harlingen
Het kan ook naar het rekeningnummer van stichting zendingsvrienden wat de meeste van jullie wel hebben, graag dan wel even erbij vermelden dat het voor de VVF ladies is t.n.v. Mirjam Oving.
Met deze bijdrage maken jullie een verschil voor de vrouwen!!!!!
Alvast hartelijk bedankt, ik hou jullie op de hoogte!!
zaterdag 21 juli 2007
Avonturen in de avonduren!
Deze week weer lekker gewerkt en veel kunnen doen, ik kom er goed in. Het werk is afwisselend en uitdagend en indrukwekkend als je meer met de vrouwen kunt praten, ook heel verdrietig soms, ik krijg steeds meer respect voor deze vrouwen, wat moeten die een sterke wil hebben om te leven en door te gaan.
Buiten het werk om gebeurt er ook nog wel eens wat, zoals vrijdagavond.
Kate ging weg, ze was hier een jaar geweest en we konden het goed met elkaar vinden dus ik had aangeboden om haar weg te brengen naar het vliegveld. Samen met een paar 'bonedocters' en een collega dus op pad. Het zat wat tegen in het verkeer maar na 2 uren rijden waren we op het vliegveld. Daar bleek dat vlucht nog meer vertraging had gekregen dan dat ie al had.
Kate en de bonedocters gingen de vertrekhal binnen en moesten daar dus wachten.
Wij moesten ook weer 2 nieuwe bonedocters ophalen en nog een nieuwe verpleegkundige, dus dat werd wachten!!!! Het was half 7 en de vlucht zou om 8 uur komen, maar dat werd uiteindelijk 20 voor 10.
Maar goed, we zijn op het stoepje gaan zitten voor het vliegveld en zaten wat te praten, het duurde niet lang of we hadden wat jongelui om ons heen waar we mee aan de praat raakten en een vrouw waar we pinda's van kochten. We praten wat en zaten toen ineens met elkaar te zingen, de jongens wilden ons allemaal Liberiaanse liedjes leren en de tijd vloog om. Ze waren ook christenen en hadden veel liedjes. Iedereen begon mee te doen en voor we het wisten stond er een aardig grote groep om ons heen te zingen en te dansen. Heel gezellig en ook mooi, want op die manier konden we ook laten weten en zien dat God van ons mensen houdt.
1 van de teksten van de liedjes was: I am over my situation, my problems are under my feet, when Jezus lifts me up I will rise, I will rise for evermore............ en I have a big Goddo, he is always by my side.............. en great things he has done, greater things he will do, unto God be the Glory, great things he has done.........Het zijn allemaal teksten die tijdens de oorlog door de mensen gemaakt zijn. Ik heb een nederlands liedje gezongen, maar dat boeide ze niet zo, na een paar regels gingen ze weer op hun eigen tekst over. Daarna gingen ze bidden voor de dokters die zouden komen en hebben wij voor hun gebeden. We hebben eigenlijk een onverwacht heerlijke avond gehad daar op het stoepje voor het vliegveld en de tijd vloog om, we hadden mazzel dat het droog was die avond. Om 20 over 10 reden we richting Monrovia en we waren om half 12 aan boord. De rit was lang en donker, je ziet echt bijna niks, gelukkig scheen de maan een beetje. Het was voor mij de 1e keer in het donker, de bonedocter vroeg me waarom ik zo langzaam reed ( 60 km/uur), ik heb gezegd voor de veiligheid, er zitten onverwachts diepe kuilen in de weg, zeker als je de weg voor het eerst rijdt weet je niet waar de kuilen zitten, 'k heb maar niet gezegd dat het voor de 1e keer was, dat heb ik vandaag gedaan. Maar we zijn veilig aangekomen.
De vrouw die de pinda's verkocht bleek volgens ons cataract te hebben en we hebben haar de naam van een kliniek gegeven waar de oogartsen wekelijks komen, als het inderdaad is wat wij denken dan kan ze geopereerd worden aan haar oog. Ze heeft 7 kinderen en haar man is blind, zij verdiend dus de kost met verkopen van pinda's op het vliegveld en kan eigenlijk geen dag missen wat betreft inkomsten. We hebben haar geld gegeven voor een taxi naar de stad, want anders is het gewoon te kostbaar voor haar om te komen. Alles uitgelegd wie we zijn en wat we doen. Ik hoop dat ze komt, ze zal ons bellen als ze naar het schip komt.
Verder regent het nog steeds heel erg veel, dus ik heb niet echt het gevoel dat het al juli is,de temperatuur is lekker op het moment, net als een zomeravond in Nederland.
De Anastasis is nog steeds onderweg naar India, ze zijn in de haven van Kaapstad geweest en varen nu aan 1 stuk door.
Nou, dit was het weer voor deze keer.
Buiten het werk om gebeurt er ook nog wel eens wat, zoals vrijdagavond.
Kate ging weg, ze was hier een jaar geweest en we konden het goed met elkaar vinden dus ik had aangeboden om haar weg te brengen naar het vliegveld. Samen met een paar 'bonedocters' en een collega dus op pad. Het zat wat tegen in het verkeer maar na 2 uren rijden waren we op het vliegveld. Daar bleek dat vlucht nog meer vertraging had gekregen dan dat ie al had.
Kate en de bonedocters gingen de vertrekhal binnen en moesten daar dus wachten.
Wij moesten ook weer 2 nieuwe bonedocters ophalen en nog een nieuwe verpleegkundige, dus dat werd wachten!!!! Het was half 7 en de vlucht zou om 8 uur komen, maar dat werd uiteindelijk 20 voor 10.
Maar goed, we zijn op het stoepje gaan zitten voor het vliegveld en zaten wat te praten, het duurde niet lang of we hadden wat jongelui om ons heen waar we mee aan de praat raakten en een vrouw waar we pinda's van kochten. We praten wat en zaten toen ineens met elkaar te zingen, de jongens wilden ons allemaal Liberiaanse liedjes leren en de tijd vloog om. Ze waren ook christenen en hadden veel liedjes. Iedereen begon mee te doen en voor we het wisten stond er een aardig grote groep om ons heen te zingen en te dansen. Heel gezellig en ook mooi, want op die manier konden we ook laten weten en zien dat God van ons mensen houdt.
1 van de teksten van de liedjes was: I am over my situation, my problems are under my feet, when Jezus lifts me up I will rise, I will rise for evermore............ en I have a big Goddo, he is always by my side.............. en great things he has done, greater things he will do, unto God be the Glory, great things he has done.........Het zijn allemaal teksten die tijdens de oorlog door de mensen gemaakt zijn. Ik heb een nederlands liedje gezongen, maar dat boeide ze niet zo, na een paar regels gingen ze weer op hun eigen tekst over. Daarna gingen ze bidden voor de dokters die zouden komen en hebben wij voor hun gebeden. We hebben eigenlijk een onverwacht heerlijke avond gehad daar op het stoepje voor het vliegveld en de tijd vloog om, we hadden mazzel dat het droog was die avond. Om 20 over 10 reden we richting Monrovia en we waren om half 12 aan boord. De rit was lang en donker, je ziet echt bijna niks, gelukkig scheen de maan een beetje. Het was voor mij de 1e keer in het donker, de bonedocter vroeg me waarom ik zo langzaam reed ( 60 km/uur), ik heb gezegd voor de veiligheid, er zitten onverwachts diepe kuilen in de weg, zeker als je de weg voor het eerst rijdt weet je niet waar de kuilen zitten, 'k heb maar niet gezegd dat het voor de 1e keer was, dat heb ik vandaag gedaan. Maar we zijn veilig aangekomen.
De vrouw die de pinda's verkocht bleek volgens ons cataract te hebben en we hebben haar de naam van een kliniek gegeven waar de oogartsen wekelijks komen, als het inderdaad is wat wij denken dan kan ze geopereerd worden aan haar oog. Ze heeft 7 kinderen en haar man is blind, zij verdiend dus de kost met verkopen van pinda's op het vliegveld en kan eigenlijk geen dag missen wat betreft inkomsten. We hebben haar geld gegeven voor een taxi naar de stad, want anders is het gewoon te kostbaar voor haar om te komen. Alles uitgelegd wie we zijn en wat we doen. Ik hoop dat ze komt, ze zal ons bellen als ze naar het schip komt.
Verder regent het nog steeds heel erg veel, dus ik heb niet echt het gevoel dat het al juli is,de temperatuur is lekker op het moment, net als een zomeravond in Nederland.
De Anastasis is nog steeds onderweg naar India, ze zijn in de haven van Kaapstad geweest en varen nu aan 1 stuk door.
Nou, dit was het weer voor deze keer.
zondag 15 juli 2007
Weekverslag
Deze week weer veel nieuwe patienten opgenomen en 4x een dress ceremonie gehouden, de vrouwen gaan zo langzamerhand weer weg. Afgelopen vrijdag was de laatste VVF operatie.
Over 2 weken komt er een andere arts en beginnen we weer opnieuw, dan gaan we door tot begin september, dus druk! De komende week nog een paar keer groot feest op de afdeling als de vrouwen vertrekken
Deze week is er een screening geweest voor de orthopedische patienten, " the bonedocter " zo wordt hij hier genoemd, er zijn veel mensen ingepland voor orthopedische operaties de komende 10 weken, dus de afdeling begint aardig vol te lopen. Veel kinderen met klompvoeten of gebogen knieen. Ook veel mensen met oude breuken, of schotwonden, helaas kan lang niet iedereen geholpen worden met een operatie, om dat de nazorg te zwaar is en het schip in december vertrekt, dat is dan wel weer heel triest. Ook heupoperaties, bijvoorbeeld, die zouden wel gedaan kunnen worden, maar de patienten kunnen niet revalideren, ze slapen op de grond en hebben geen verhoogde toilet of stoel en moeten per taxi zich verplaatsen. Dat kan dus helemaal niet na een heupoperatie.
Zo zie je dat het land er nog lang niet is, trouwens hoe langer ik hier ben hoe meer je ziet en begrijpt, of juist niet begrijpt. Het gaat nog jaren duren voordat er in Monrovia weer een normaal leven geleefd kan worden. Ook hangen er weer posters met daarop geschreven dat George Taylor weer terug wil komen met Gods wil. Die groepering gaat dus gewoon door, er schijnt veel geld te zijn in de aanhangersgroep van George Taylor, die nu trouwens berecht wordt in Nederland voor een internationale jury.
Nu in de regentijd staan de meeste straten blank en komen er steeds meer gaten in de weg, het is een puinhoop in de stad wat dat betreft, je loopt soms tot aan je enkels in het water.
Trouwens, ik mag hier nu ook rijden, hoort bij m'n nieuwe job, soms moet je vrouwen wegbrengen naar huis of iets regelen en dan heb je een auto nodig. Ik heb dus een rijtest gedaan en ben geslaagd. Inmiddels al een paar keer op pad geweest, meteen in de regentijd door de plassen en de gaten in een landrover. Zo leer je het meteen goed! Het rijden is hier niet te vergelijken met Nederland, je rijdt gewoon en moet een beetje veel brutaal zijn om er langs te kunnen en heel vaak op je toeter drukken, dat is de gewoonte hier. De landrovers rijden wel lekker trouwens. Ik hoop dat ik volgend jaar nog een beetje normaal kan rijden als ik terug ben in Nederland!!
De projecten lopen allemaal weer, er wordt gebouwd, de oogartsen zijn weer op pad en de tandartsen zijn deze week naar de gevangenis geweest om de mensen aldaar te behandelen.
Bedrijvigheid dus.
Over 2 weken komt er een andere arts en beginnen we weer opnieuw, dan gaan we door tot begin september, dus druk! De komende week nog een paar keer groot feest op de afdeling als de vrouwen vertrekken
Deze week is er een screening geweest voor de orthopedische patienten, " the bonedocter " zo wordt hij hier genoemd, er zijn veel mensen ingepland voor orthopedische operaties de komende 10 weken, dus de afdeling begint aardig vol te lopen. Veel kinderen met klompvoeten of gebogen knieen. Ook veel mensen met oude breuken, of schotwonden, helaas kan lang niet iedereen geholpen worden met een operatie, om dat de nazorg te zwaar is en het schip in december vertrekt, dat is dan wel weer heel triest. Ook heupoperaties, bijvoorbeeld, die zouden wel gedaan kunnen worden, maar de patienten kunnen niet revalideren, ze slapen op de grond en hebben geen verhoogde toilet of stoel en moeten per taxi zich verplaatsen. Dat kan dus helemaal niet na een heupoperatie.
Zo zie je dat het land er nog lang niet is, trouwens hoe langer ik hier ben hoe meer je ziet en begrijpt, of juist niet begrijpt. Het gaat nog jaren duren voordat er in Monrovia weer een normaal leven geleefd kan worden. Ook hangen er weer posters met daarop geschreven dat George Taylor weer terug wil komen met Gods wil. Die groepering gaat dus gewoon door, er schijnt veel geld te zijn in de aanhangersgroep van George Taylor, die nu trouwens berecht wordt in Nederland voor een internationale jury.
Nu in de regentijd staan de meeste straten blank en komen er steeds meer gaten in de weg, het is een puinhoop in de stad wat dat betreft, je loopt soms tot aan je enkels in het water.
Trouwens, ik mag hier nu ook rijden, hoort bij m'n nieuwe job, soms moet je vrouwen wegbrengen naar huis of iets regelen en dan heb je een auto nodig. Ik heb dus een rijtest gedaan en ben geslaagd. Inmiddels al een paar keer op pad geweest, meteen in de regentijd door de plassen en de gaten in een landrover. Zo leer je het meteen goed! Het rijden is hier niet te vergelijken met Nederland, je rijdt gewoon en moet een beetje veel brutaal zijn om er langs te kunnen en heel vaak op je toeter drukken, dat is de gewoonte hier. De landrovers rijden wel lekker trouwens. Ik hoop dat ik volgend jaar nog een beetje normaal kan rijden als ik terug ben in Nederland!!
De projecten lopen allemaal weer, er wordt gebouwd, de oogartsen zijn weer op pad en de tandartsen zijn deze week naar de gevangenis geweest om de mensen aldaar te behandelen.
Bedrijvigheid dus.
Nou, dit was het weer even voor deze week. het werk bevalt goed. De contacten aan boord zijn goed en dat is heel wat waard. Helaas vertrekken er deze week ook weer mensen waar ik het goed mee kan vinden, maar dat hoort erbij. Er komen ook weer nieuwe mensen voor in de plaats.
zaterdag 7 juli 2007
1e Dress Ceremonie aan boord van de Africa Mercy!!!
Donderdagochtend hebben we groot feest gehad op de afdeling. De 1e drie vrouwen waren klaar om naar huis te gaan. Geen 'total makeover', maar weer droog ! Dat op zich geeft als resultaat ook een total makeover alleen dan van binnen en de blijdschap straalt eraf. Sommige vrouwen zitten de hele dag te glimlachen in hun bed, zo blij en dankbaar dat ze genezen zijn. Dit houdt in dat ze niet meer alleen staan, niet meer gemeden worden, gepest worden, niet meer altijd nat zijn van urine, niet meer stinken, weer naar een kerk kunnen zonder eruit te hoeven lopen omdat alles nat is, niet dagelijks hun rokken hoeven te wassen en noem maar op.
Elke vrouw die met ontslag gaat krijgt een nieuwe outfit, nieuw ondergoed, oorbellen en een armband en heel erg belangrijk, een identiteitskaart die hun recht geeft op een keizersnee hier in een ziekenhuis in Monrovia. Ze hoeven dit niet te betalen, dit doet Mercy Ships voor hun.
Zodra ze weer zwanger worden ( liefst niet in het 1e jaar) kunnen ze als ze de baby voelen bewegen naar dit ziekenhuis en krijgen ze prenatale zorg en een keizersnee.
Veel vrouwen willen nooit meer kinderen krijgen maar de meeste vrouwen hebben er weinig over te zeggen als ze (weer) een man krijgen of vriend. Helaas is dit hier nog heel moeilijk, de mannen denken dat alles weer oke is, maar dat is het dus niet. Ze kunnen geen kinderen meer op de natuurlijke manier baren, want dan zal de baby hoogstwaarschijnlijk sterven en de vrouwen zullen weer net zo beschadigd zijn als ze kwamen en weer urine lekken, dag en nacht.
Maar het was dus groot feest, het dak ging er bijna af ( als dat al kan op een schip), zingen, dansen, klappen en getuigenissen geven over hun leven en hoe ze op God hebben vertrouwd.
1 vrouw is tijdens de opname tot geloof gekomen, ook heel bijzonder. Na de dienst krijgen de
' ladies' een bijbel mee naar huis.
De tranen liepen me weer over de wangen, het zingen is soms zo intens mooi, daar krijg je kippenvel van. Het is geweldig om hier getuige van te mogen zijn en aan mee te kunnen werken om alles tot een goed einde te brengen.
Even een paar foto's van donderdag.
De armband, heel eenvoudig met kralen, maar met betekenis. De kleuren staan voor de vruchten van de Heilge Geest:
rood: love- paars: joy- wit: peace- lichtblauw: patience- oranje: kindness- groen: goodness
roze: faithfullnes- blauw: gentleness- geel: self control.
Er zullen nog veel van deze ceremonies zijn, morgen is er ook weer 1, dan gaan er 6 vrouwen weg. Het gaat goed.
Helaas zijn er ook een paar vrouwen waarbij het minder goed is gegaan, dit omdat ze toch ernstiger beschadigd zijn dan gedacht werd. Dit is enorm triest, eerst zie je de hoop in hun ogen en na de operatie is er weer dat diepe verdriet. Dit is erg moeilijk om mee om te gaan, we kunnen alleen maar hopen en bidden dat de vrouwen de kracht krijgen om verder te gaan.
Er zijn enorm veel vrouwen in Afrika die deze problemen hebben, de nood is enorm groot. De 3 volgende screeninglijsten zijn ook al bijna vol. Regelmatig komen er vrouwen naar het dok, die we dan een kaart mee geven voor een volgende screening.
Gelukkig kan het grootste deel van de vrouwen wel met succes geopereerd worden en dat maakt dit alles heel bijzonder en waardevol.
Goed weekend!
Abonneren op:
Posts (Atom)
