Weer veel gebeurd

Hallo allemaal, daar ben ik weer even. Sinds vorige week maandag is weer veel gebeurd en gewerkt. De vroedvrouwen die we in opleiding hebben voor de VVF zorg zijn heel enthousiast en ze leren veel. Ze hebben allemaal een paar operaties bij kunnen wonen en werken nu mee op de afdeling.

Deze week is alweer hun laatste week, helaas geen operaties deze week van de VVF, want de arts die zou komen, is dus niet gekomen, dit wegens oponthoudt van hemzelf en het niet in orde hebben van de papieren en registratie in Liberia. Hij zou voor iemand invallen die wegens een sterfgeval in de familie was uitgevallen, maar helaas was de communicatie moeilijk, omdat hij dan weer in Sudan is en dan weer in London of in Nigeria. Dus niet gelukt.
We hadden er wel op gerekend en dus waren er voor deze week nog 8 vrouwen ingeroosterd.
Gelukkig is er een goede oplossing gekomen, we laten ze allemaal komen en dan worden deze vrouwen eind van de week naar Sierra Leone gebracht naar de VVF kliniek van Mercy Ships aldaar. Gelukkig maar, ik zag er al als een berg tegenop om ze te vertellen dat de operatie niet doorgaat. Moet je je indenken, ze lopen al jaren met de incontinentie, ebben eindelijk een screening gehad en een kaart voor operatie bemachtigd en dan gaat het niet door.
De vrouwen die ik het vandaag uitgelegd hebben vinden het een goede oplossing, zolang ze maar van hun probleem afgeholpen gaan worden. Wij zouden allerlei bezwaren maken als zoiets gebeurd, maar zij laten het over hun heen komen en vinden alles best.
Volgende week komt er nog een groep van 27 vrouwen naar het dok terug, deze vrouwen waren gescreend op 16 oktober, maar we konden hun niet meer inplannen. Voor deze vrouwen bedenken we ook een plan om ze in een paar groepen naar Sierra Leone te gaan brengen. Nog heel wat te organiseren dus, maar het gaat vast goed komen.

Op de foto met Musu, zij heeft al heel wat keren voor me vertaald en ze kon vorige week ook mee in de operatiekamer om voor het eerst in haar leven een operatie te zien. Helemaal goed natuurlijk en erg interessant!

Vorige week is een deel van de Nederlandse bemanning op de foto gezet, ze waren er lang niet allemaal, moeilijk om alle Nederlanders op een bepaald tijdstip naar buiten te krijgen voor een foto.

Na een drukke werkweek, weer even lekker op pad geweest in het weekend, even wat anders doen. Zaterdagochtend met Agnes bij Amy op bezoek geweest, in 2005 heeft ze een paar weken op de afdeling gelegen en sindsdien hebben we wat mailcontact gehouden. Amy is 16 jaar en was aan haar handen geopereerd, de middel-, ringvinger en pink waren aan beide handen aan elkaar gegroeid en nu zijn ze van elkaar af en kan ze alle vingers weer goed gebruiken. Ze is dit jaar nog een keer geopereerd en we hadden beloofd bij haar thuis op bezoek te komen.
Ze had voor ons gekookt en zo zaten we om 11 uur ’s ochtends al aan de rijst met spicie kruiden en een of andere vrucht erdoor en ze had een visje gebakken. Was erg lekker, daarna sinaasappels en bananen eten. Ze had alles voor ons klaarstaan en was zo trots en blij dat we er waren. We hadden helaas niet veel tijd, omdat ze verder weg woonde dan we dachten, dus proberen we nog een keer te gaan, dan kan ze ons de buurt wat laten zien en de markt.
’s Middags hadden we een auto uitgeboekt en zijn we met 7 Nederlanders het land in gegaan.
Ze hadden mij als driver ingeschakeld. We zijn zomaar ergens heengereden en toen een pad linksaf genomen, prachtige natuur en we kwamen langs een paar kleine dorpjes waar de kinderen met de auto meerenden en riepen, Mercy Ships, Mercy Ships!!!!!. We zijn in 2 dorpjes uitgestapt, in het laatste dorpje kregen we een rondleiding en moesten we de kerk en de school bekijken. De pastor die ons rondleidde zei dat hij mij wel eerder daar gezien had, maar ik was er van overtuigd dat ik daar nog nooit geweest was. Tot we bij de school kwamen, toen zag ik het ineens, ik ben daar in 2005 ook een dag geweest, maar er was veel veranderd, de kerk die er nu stond daar waren ze toen net mee aan het bouwen en dus had het hele dorp een andere aanblik.
Had de pastor het toch goed onthouden.
Het was een gezellige ontspannen middag zo even met een stel Nederlanders op pad, dan zie je weer eens wat anders van het land, Liberia is mooi en groen. De dorpjes zijn gemoedelijk, daar zou ik best kunnen wonen denk ik. Maar wees niet bang, dat zal niet gebeuren.
Ik kom weer terug…………………

Zondag zou ik op het schip blijven, moest toch ook ronde lopen op de afdeling, maar toen was er een driver ziek geworden en werd me gevraagd of ik wilde rijden naar een kerk. Ook een flink eind het land in, wat een belevenis. Ik reed achter Oebele aan en volgde zijn sporen van het rijden, want die weg was best kapot na al de regen. Daar rijden we dan, keihard door de plassen.................. dit keer zit ik achter het stuur........

Het was echt een prachtig klein dorpje waar we heen gingen, Cheesmansburg heet het. Toen we uit de auto stapten kwam er zo’n rust over ons heen, het was helemaal stil, alleen de natuur, heerlijk om te luisteren. Toen hoorden we een paar vrouwen heel mooi zingen, die waren alvast aan het oefenen voor het koor in de kerk. Prachtig mooi.
De kerkdienst zelf was wat moeilijk te volgen, maar het was goed om daar te zijn.
Inmiddels draait de week alweer en moet er veel geregeld worden, maar het werkt lekker op het moment en dat is goed.
De groeten en tot blogs, Mirjam

HALLELUJAH CHORUS

Het was in 1 woord geweldig gisteravond met het koor. Om half 5 stonden ze al te wachten bij de gate naar het dok in een busje met veel te veel personen erin en een volgepropte taxi. Totaal 30 mensen. Henrietta die op de afdeling werkt als vertaalster en ik hebben ze opgehaald en ook wij werden nog in de auto's erbij gepropt, toen met z'n allen naar het schip gereden.

Daar aangekomen, alles uitladen, ze zagen er prachtig uit allemaal en waren enorm enthousiast om nu eindelijk bij ons te komen zingen en het schip te zien.

Eerst natuurlijk een foto voor het schip en toen allemaal door de security naar binnen.

In de eetzaal waren tafels gedekt en eerst hebben we met elkaar gegeten. Na het eten in groepjes van 5 een tour over het hele schip gegeven wat enorm gewaardeerd werd. De meeste mensen waren nog nooit aan boord van een schip geweest, ze verbazen zich erover dat zo'n groot schip op het water blijft drijven en dan alles wat aan boord is. Ze stappen even de westerse wereld in, zo wordt het vaak ervaren.

Toen de instrumenten en geluid testen , foto's maken voor de Liberiaanse vlag en om 7 uur begon de dienst.

Eerst zaten er niet zoveel mensen in de zaal, maar toen het koor eenmaal aan het zingen was liep de zaal steeds voller. Het wordt ook altijd uitgezonden op alle schermen in het schip zeg maar, dus de crew werd enthousiast. Het eerste nummer was om kippevel van te krijgen en zo ging het meer dan een uur door. Veel Afrikaanse liederen, de Ghanese bemanning aan boord stond te dansen en te zingen, want het waren veel liedjes uit hun land. Wat een stemmen zeg, geen microfoon, alleen voor de solozanger!

Ik heb geprobeerd om een filmpje op de blogspot te zetten, maar helaas lukt dat niet. Het is haast niet over te brengen in woorden hoe machtig mooi dit was. Bijzonder was ook dat de schip pastor spontaan een collecte wilde houden voor het koor na afloop ( dat gebeurt anders nooit en er werd gul gegeven)

Ik heb wel vaker koren gehoord, maar zoals dit..............super. Jullie hadden er allemaal even bij moeten zijn. Deze groep mensen zong diep vanuit hun hart en hun geloof en dat kwam er helemaal uit, het raakte iedereen die in de zaal zat.

Na afloop waren de bedankjes niet van de lucht, er werd nog even doorgespeeld en voor we het wisten waren me met een groep aan het dansen met het koor.

Na afloop nog wat gedronken en daarna hebben we het koor uitgeleide gedaan.

Toen ik in bed lag hoorde ik ze nog zingen.

Vandaag begonnen aan de training van 3 midwives( verloskundigen) uit het binnenland. Zij werken daar in een ziekenhuis op de kraamafdeling en kunnen dus ook een hele belangrijke rol spelen in het voorkomen van een VVF. Een paar keer per jaar komt daar een VVF chirurg en hebben ze dus dan de zorg voor de vrouwen. Vandaar dat ze nu de komende 2 weken een programma volgen hier aan boord om te leren hoe de nazorg is en wat ze juist wel en juist niet moeten doen. Ook kunnen ze meekijken met de operaties. Ik kreeg om half 8 vanochtend al bericht dat ze op het dok waren. We hadden om 10 uur afgesproken, maar ze waren gister laat aangekomen in Monrovia en hadden hier een slaapplaats ver van het schip. Vanochtend waren ze dus al supervroeg opgestaan om op tijd te komen, want ze hadden geen idee hoever het naar het schip is. Het was vechten om een taxi zeiden ze, maar daar waren ze dus al om half 8.

Toen zijn we gelijk maar begonnen, eerst maar ontbijt aangeboden, want ze hadden nog niks gehad. Daarna eerst een tour over het schip, ook zij waren nog nooit op een schip geweest en hadden dezelfde verbazing als het koor, hoe is het mogelijk dat zo'n groot schip blijft drijven op het water?????????

De hele ochtend orientatie met ze gedaan en doorgesproken welke verwachtingen ze hebben van deze training en het programma doorgenomen een test gedaan om te checken hoeveel ze al weten van de VVF verzorging en een les gegeven. Had ik ook allemaal nog nooit gedaan, maar voor alles is een 1e keer merk ik hier steeds weer. Ze zijn erg enthousiast en leergierig, ze willen zo graag leren en dan zelf weer hun kennis overdragen en zo hoort het ook te zijn. Morgen komen ze weer en gaan ze meewerken op de afdeling. Het zijn gezellige enthousiaste vrouwen, dus dat gaat wel goedkomen de komende 2 weken. Wie weet kan ik ze nog eens bezoeken in hun ziekenhuis.

Nou alweer een heel verhaal van 2 dagen, ik stop er weer mee, moet nog heel wat mailtjes beantwoorden.

WARM!!!!!!

Het wordt warm in Liberia, vandaar een hoedje gekregen (wees niet bang, ik zal het niet te vaak dragen, is namenlijk een zware hoed) en weer eens even lekker gezwommen in de zee. Dit na een weer zeer intensieve week ( 2 weken alweer).
Soms beslaat de camera gewoon, zo warm is het dan als je van binnen naar buiten loopt!
Vorige week nog gewerkt op de ward en voorbereidingen getroffen voor de laatste VVF screening hier in Liberi

a. Dat was deze week dinsdag. Voor mij nu de 4e keer om te organiseren en gelukkig ging het goed. We hadden een goed team van verpleegkundigen en vertalers en de dag verliep goed. Weer veel indrukwekkende verhalen en onderzoeken gezien en gehoord.

Veel vrouwen die verkracht waren dit keer, wat een trieste verhalen en wat een beschadigde vrouwen. Er zijn dik 40 vrouwen gezien, waarvan er 7 geen VVF hadden, maar iets anders, 1 vrouw was gewoon te ziek om geopereerd te worden en die hebben we doorgestuurd naar een kliniek van Artsen zonder Grenzen met haar familie. Deze vrouw was helemaal getraumatiseerd, al sinds een jaar lang, het verhaal was onsamenhangend, maar het kwam er op neer dat een man,( of mannen) hadden geprobeerd met hun handen de baarmoeder eruit te trekken. Daar wordt je dan helemaal stil van, hoe is het toch mogelijk, wat een gruwelijke dingen gebeuren er toch op de wereld.

Woensdag begonnen met de operaties, pittig, want deze week en volgende week zijn er veel vrouwen ingepland die voor de 2e of 3e keer terugkomen, omdat het in 1x niet geopereerd kon worden en ze na die tijd nog urine lekten. Spannend voor de vrouwen, we kennen elkaar nu, dus dat werkt ook weer anders. Ze zijn blij om ons weer te zien. Tot nu toe 1 operatie niet goed geslaagd, ze is erg ziek op het moment, heeft waarschijnlijk een tropische ziekte, wat nu getest wordt. Het is me wat. Een andere vrouw kwam terug op het dok, omdat ze weer lekte. Toen ze op het schip was en wachtte op onderzoek kreeg ze koude rillingen en hoge koorts, nu blijkt ze een nierontsteking te hebben. Het kwam dus heel goed uit dat ze net op het schip was( toeval?.........., ik denk het niet), we hebben haar direct opgenomen en zijn aan het behandelen. Zo blijft het een komen en gaan van vrouwen, die vragen hebben en zich zorgen maken enz.

We konden van die 40 vrouwen maar 8 nog in het operatieschema zetten, omdat er al zoveel "oude"patienten ingepland staan. Dit keer kunnen er 2 per dag geopereerd worden, vanwege de ruimte met de bedden op de ward. Er zijn ook nog andere operaties gaande en we hebben dan te weinig bedden. We hebben nu dus een terugkomplan voor de vrouwen op het dok op 8 november en moeten dan een plan klaar hebben om de vrouwen uit te leggen wat er gaat gebeuren. 28 Vrouwen zullen naar Siërra Leone gaan, en waarschijnlijk gaan we ze zelf brengen van hieruit, maar hoe en wat dat moeten we nog uitvogelen. Ze worden dan bij de grens opgehaald door een busje van de VVFkliniek in Freetown ( ook van Mercy Ships).

Komende week komen er 3 verpleegkundigen vanuit een ziekenhuis in het binnenland waar ze ook wel VVF doen. Ze komen voor training en opleiding, daar is een programma voor en na 2 weken kunnen ze dan een certificaat krijgen als ze de testen goed maken enz.

Dus weer een uitdaging, ik heb ze 2 weken gekoppeld aan nurses op de ward en moet zelf verder alles begeleiden en introduceren en uitleggen. Maandagochtend om 10 uur komen ze.

Het gaan nog een paar drukke weken worden, dus vandaar dat ik nu maar weer even wat op de blogspot zet, kom er denk ik niet zo snel meer aan toe.

Vrijdagmiddag vrij genomen, omdat dat nu nog even kon. Samen met Agnes op de fiets gestapt naar een tailor( naaier) en we zijn op visite geweest bij Joyce, ze is een maand geleden oma geworden en haar dochter had ik een keer rondgeleid op het schip, dus we moesten de baby komen bekijken.

Was heel leuk en gezellig, we hadden een dikke ananas meegenomen waar ze hartstikke blij mee waren. Trost op hun kleinkind en op hun woninkje werden waar we direct naar binnen werden geloodst, nog helemaal bezweet van het fietsen, direct de baby in de armen en een ander kleinkind van 7 maanden. De generator draaide buiten en de tv stond aan met een video met Afrikaanse gospel. Voor ons werden blikjes koud drinken gekocht op straat en daar zaten we dan. De tijd vloog om en dus maar weer terug naar het schip.

Er gebeurd zoveel, het is gewoon teveel om allemaal op te schrijven, maar dan heb ik ook nog wat te vertellen als ik weer thuiskom volgend jaar en ik moet ook wat voor m'n nieuwsbrieven bewaren. Je merkt dat we tegen het eind van de outreach komen, veel mensen zijn moe en uitgeblust, dus we proberen de moed er wat in te houden, wat aardig lukt moet ik zeggen.

We zijn vaak met een fijne groep mensen in onze vrije tijd en kunnen elkaar bemoedigen en we hebben ook veel lol.

Zondagavond heb ik een koor uitgenodigd hier uit een kerk in Monrovia, is al een poosje terug gepland, maar nu is het dan zover. Henrietta 1 van de vertalers op de afdeling zingt in dat koor. Een koor van 28 personen komt hier in de zondagavonddienst zingen. Ik heb een paar vrijwilligers gevonden om te helpen en we hebben toestemming dat ze hier eerst eten, dan een rondleiding op het schip en dan inzingen en de dienst. Wordt vast weer prachtig.
Ik weet niet of het lukt, maar als het lukt zet ik een filmpje op de blog met zang, maar de laatste paar keren lukte het helemaal niet meer met de filmpjes en er gaat veel tijd in zitten, maar wie weet.

Nou, dit was het eerst weer even, er komen een paar drukke volle weken aan, maar dan gaan we aftellen en afbouwen naar onze sail naar Gran Canaria.

Goed weekend allemaal.

Hoogste tijd voor weer wat nieuws

Tjonge, jonge, al weer een week om van oktober. In mei vroeg iemand zich af hoelang ik het vol zou houden om de blogspot goed bij te houden. Nou je ziet het, er gaat steeds meer tijd tussen zitten, maar ik blijf schrijven hoor, alleen wat minder vaak.

Maar goed hier ben ik dan weer even met wat belevenissen enzo. Nog dik 8 weken en dan varen we weer weg van Monrovia, er staan nog heel wat operaties gepland tot 16 november en dan afbouwen en de ward inpakken zeg maar.

Ik werk nog steeds op de ward, wat erg gezellig is, toch een stuk ontspannener dan VVF coördinator moet ik zeggen. Weer een mooie kerkdienst gehad op de afdeling, de zaal zat proppievol en wie dat kon stond te dansen tijdens het zingen. Ook de kinderen doen dapper mee. Zondag moest ik voor een paar kinderen zorgen, er zijn er veel met brandwonden aan handen en voeten en hoofd, die ten gevolge daarvan contracturen hebben.

Het kind groeit door, maar de verbrande huid niet waardoor hand of voet niet meegroeit en kromtrekt zeg maar. Wat gebeuren er hier nog veel ongelukken door heet water of hete olie. Maar als je ook ziet hoe er gekookt wordt zie je het ook zo gebeuren.

Alles is laag bij de grond en staat wiebellig, dus als een kind er tegen aan loopt is het leed zo geschied met alle gevolgen van dien. De kinderen zijn stuk voor stuk om op te vreten en ik geniet er best van, is weer even wat anders dan allemaal vrouwen. De vaders of moeders zijn meestal mee, dus de bedbezetting is dubbel. Ze slapen bij het kind in bed, of gaan op een matras onder het bed slapen.

Ik mis de Anastasis wel hoor en ik hoor dat van meer mensen. De afdeling is nu dan wel een stuk groter, maar net als in ziekenhuizen thuis is groter niet altijd gezelliger helaas. Maar we kunnen nu wel meer mensen helpen en daar gaat het om. Maar toch ik blijf er nog even over doorgaan, dit schip is toch ongezelliger, en we missen het dek met zwembadje ook best wel, even afkoelen na je werk is er niet meer bij. Ook kom je gewoon minder mensen tegen in de gangen, je kunt je soms niet voorstellen dat er meer dan 400 mensen aan boord wonen en werken. Zo dat moest er even uit. Maar goed, ik probeer buiten het werk om, waar ik nog steeds van kan genieten, ook veel van het schip af te gaan, het land in en mensen opzoeken.

Vorige week samen met Agnes bij 1 van de vertaalsters op bezoek geweest, was erg gezellig.

Samen met man en kinderen en moeder ( oma) woont ze in een junction buiten de stad. Redlight heet het daar ( niet te verwarren met "redlight"in Amsterdam).

Er staat daar een groot gebouw waar ze de vis koelen en er wordt dan ook flink gehandeld in vis. ( eens een dochter van een visserman, altijd een...............) We hebben dan ook een heel lekker visje gegeten bij Marie, die ze op een vuurtje van kolen had gebakken, met plantaan ( gebakken banaan) Was lekker, maar kan toch niet tippen aan de gebakken tongetjes die m'n vader altijd klaarmaakte...............

Oma zat voor het huis op een stoel en is niet van haar plek weggeweest, ze had reumatiek, komt hier dus ook voor.
s Middags een flinke regenbui gehad en daarna een stuk gewandeld met Marie door de omgeving, op pad naar een weeshuis waar een nicht van haar werkt.

'Onderweg kwamen we langs een hutje waar Sarah ( een VVF patient) in bleek te wonen. Ze is tijdelijk bij haar zus, want ze komt nog een keer terug naar het schip voor controle en woont niet in de buurt. Ze was helemaal blij dat ze me weer zag en omgekeerd was het ook een grote verrassing. Meteen werd er een bankje neergezet en werden we omringd door de buren, je bent dan gewoon even een bezienswaardigheid en dat voelt soms wel vreemd hoor. Kinderen willen je even aanraken en aan je haar voelen. Oh......., zeggen ze dan helemaal verrast:" it is soft!!!!!!!"

In het weeshuis werden we hartelijk ontvangen door een grote groep kinderen, spontaan werd er een welkomstlied ingezet, ik stond gewoon te huilen daar, zo ontroerend, zo recht uit het hart en met volle borst stonden ze voor ons te zingen. Dat kun je nooit overbrengen als je er niet bij bent geweest. We gaan er nog een keer heen, want Marie haar nicht was er niet en Marie gaat nog een keer voor ons koken, palmnoten met rijst of zoiets. Dus maar weer een keer wat plannen.

Verder dus veel aan het werk, het weer wordt een stuk beter en dat is heerlijk, het is nog niet zo superheet gelukkig, maar dat komt ook doordat we aan zee zitten. Er is hier altijd een lekker briesje, in de stad is het wel heet als je daar komt. Zaterdag ben ik nog aan het fietsen geweest met Agnes en dan voel je hoe warm het is zeg. 'Even' naar de stad, enorm wat een drukte op zaterdag, het is ook overal hetzelfde wat dat betreft, op zaterdag moet iedereen schijnbaar de stad in. Wat een druk verkeer en een stank op straat, veel stof en rook, brrrrrr dan ben je wel blij als je de zeebries weer ruikt en voelt.'

Nou we gaan weer een nieuwe week in, maar weer zien wat die gaat brengen.

De groeten allemaal en oant sjen!