Terug in Liberia bij Manneka

December 2009

Hallo allemaal,

In december ben ik voor bijna 5 weken teruggeweest in Liberia. Toen ik vertrok in 2008 heb ik tegen veel mensen gezegd dat ik terug zou komen, alleen dat ik niet wist wanneer dat zou zijn. En nu was het zover, de tijd was gekomen en de mogelijkheid.
Op mijn werk had ik al lang van te voren gevraagd hoe er over gedacht werd als ik in december vrij zou nemen, want ik wilde graag in de decembermaand om reden dat ik het idee had dat ik dan Anneke en Mambu kon helpen met de kerstdrukte van alle programma's. Ook leek het me goed om eindelijk een keer Kerst en Oud en Nieuwjaar daar te vieren. In 2005 was ik 1 dag voor de kerst teruggevlogen naar huis en van 2007 op 2008 was ik op het schip en lagen we in Tenerife.

Mijn collega's vonden het goed en dus was die mogelijkheid open, toen nog extra dagen gewerkt en wat vakantiedagen gespaard en 2 weken onbetaald verlof en toen kon ik 6 weken vrij nemen van het werk.
Ik was van harte welkom bij Anneke en Mambu die ik in 2005 heb leren kennen toen ik voor het eerst in Liberia was. In 2008 heb ik hun iets beter en meer leren kennen en ik heb ze gevraagd of ik bij hun kon komen als ik naar Liberia wilde gaan. ( zie ook bij de berichten van maart 2008)

Anneke was 4 weken voordat ik naar Liberia kwam geopereerd, een grote buikoperatie, dus zij was nog herstellende van de operatie. Daarbij had ze nog 2 x kort achter elkaar ernstige malaria gehad, dus zij was erg ziek toen ik kwam, maar desondanks hebben we een hele goede tijd gehad met elkaar. Haar schoonmoeder had 6 weken vor haar gezorgd, ook in het ziekenhuis en toen ik er een week was is zij weer terug gegaan naar haar dorp.
De kerstprogramma's had Anneke allemaal al helemaal geregeld voordat ze geopereerd werd, dus alleen de uitvoering moest nog gebeuren, maar het was allemaal in kannen en kruiken. Piekobello!
Ik had een heleboel pakjes en post mee, voor Anneke en Mambu, maar ook voor Carl en Ilne en meerdere mensen in Liberia. Ik voelde me net de TNT bezorgdienst, het was echt leuk om bij iedereen pakjes enz. af te geven en kaarten.

Mijn plannen naast de projecten van Manneka waren om een aantal vertalers op te zoeken en ik had een hele lijst mee met telefoonnummers. Nou, dat is gelukt, ik heb veel mensen weer teruggezien en opgezocht en gesproken. Iedereen was verrast als ik belde, sommigen wisten wel dat ik kwam. Het was heerlijk om mensen terug te zien waar je zoveel mee hebt meegemaakt in een jaar en ook al in 2005. Het voelde zo vertrouwd allemaal weer. Ook ben ik nog 3 dagen bij Carl en Ilne geweest, zij hebben een weeshuisproject, ze hebben 3 huisjes gebouwd voor de kinderen en in elk huisje wonen een aantal kinderen met 1 ouder die voor hun zorgt. Zie voor meer informatie hierover op hun website: http://www.mercy4africa.com/
In de 1e week was ik jarig en heb die dag ook een aantal vriendinnen uitgenodigd, dat was bijzonder. Anneke haar schoonmoeder was er toen nog en die heeft samen met Grace voor ons gekookt, 2 heerlijke Afrikaanse gerechten dat ging er goed in bij de visite.
Mama Louise ( voor degenen die haar kennen) zei, we come to swallow Fufu at Mirjam's birthday, dat gleed er zo lekker in.
Ze hebben voor me gezongen, ontroerend en met elkaar gezongen en voor me gebeden, een bijzonder verjaardag was het.
 

Het is al met al een goede tijd geweest en het was de goede tijd om er te zijn. Het was wel heel anders om zo in het land te wonen dan aan boord van een aircondition schip. De dagen en de nachten waren erg warm en dat was wel wennen, je kunt eigenlijk nergens echt afkoelen. Bij Anneke en Mambu hebben ze, zoals bij de meeste Liberianen geen stromend water, er staan emmers met water om te drinken in de keuken en in de badkamer staat een grote ton met water om je te wassen en de wc door te spoelen, dit moet dagelijks weer bijgevuld worden met water uit de pomp die bij hun in de buurt staat. Nu ik weer thuis ben besef ik weer des te meer wat een luxe het is om de kraan open te draaien en bijv. heerlijk onder een douche te staan en de wc gewoon door te spoelen door op een knopje te drukken. Ook is er geen stroom, dus geen koelkast en 's avonds geen licht. Daar werden kaarsen voor gebruikt en het eten kon je niet bewaren, dus elke dag eten halen voor die dag zelf.
De pomp achter in de buurt
In Liberia zelf was er niet veel veranderd, het was eigenlijk eerder nog minder dan de vorige keer dat ik er was en dan doel ik meer op de veiligheid op straat en bijv. op het strand. Helemaal als blanke werd je goed in de gaten gehouden en 1x heb ik echt bedreiging ervaren in de stad. Gelukkig was ik samen met Garmai, die haar ogen overal had zitten en me waarschuwde om ons om te draaien en terug te lopen, dit direct gedaan en naar een man gelopen die zij "toevallig" kende. Ook de man had de bedreiging aan zien komen en meerdere mensen zagen het. Er waren 9 jongens op ons afgekomen als we ons niet omgedraaid hadden en dan hadden ze mij waarschijnlijk gepakt of in ieder geval beroofd. Ik had dat niet zo gauw gezien en ben op dat moment echt beschermd geweest! Ook als we naar het strand gingen werden we elke keer lastig gevallen en dat maakte dat we maar niet meer gingen, of er ging een man mee die ons dan bewaakte, maar ook dat voelt niet prettig. Het strand was op loopafstand bij Anneke en lokte mij natuurlijk erg, even het water in om af te koelen of een lekker eind lopen, maar het kon niet, en zeker niet alleen. Dat was wel eens even slikken, maar dan liever maar wat warmer dan je steeds zo bedreigd voelen.
Zo erg was het in 2008 niet, toen kon je nog redelijk over straat als blanke, maar ik heb dat nu anders ervaren. Er ging altijd iemand met me mee van de vertalers die ik kende, of Mambu dropte me ergens en ze lieten me ook niet alleen gaan, ze brachten me altijd weer terug. Er werd mij ook verscheidene keren gevraagd om mijn tas te laten zien als ik ergens in en uit ging, bizar, dat hoeft helemaal niet, maar op die manier werd er gewoon geprobeerd om iets van je af te pakken of geld te krijgen. Gelukkig heb ik geleerd om hier wat feller op te reageren en er niet op in te gaan.
Het leven is zo anders dan hier, alles kost ook veel meer tijd, je doet alles met een taxi die niet veel kost trouwens, voor 1 USD ben je al een heel eind en voor een klein stukje betaalde je 15 Liberiaanse Dollar, dat is minder dan 1/4 USD ongeveer dus iets van 10 eurocent denk ik. Maar om een taxi te krijgen dat is niet altijd even makkelijk. Het enige wat zichtbaar verbeterd is zijn de wegen, de hoofdwegen zijn allemaal geasfalteerd, alleen met slecht asfalt, want de weg langs de grote havens daar zitten de gaten alweer in. Ook is er langs de hoofdwegen nu verlichting, maar meer nieuws kon ik niet ontdekken en als ik de mensen vroeg wat er nu veranderd was in het land dan konden ze ook niet meer vertellen. De grote supermarkten worden alleen bezocht door UN mensen en mensen die bij ontwikkelingsorganisaties werken. Het is niet te betalen voor de Liberianen, ook voor Nederlandse begrippen lagen de prijzen daar hoog. De straten staan nog vol met kraampjes waar iedereen wat probeert te verkopen of te kopen, het is enorm druk in de stad.

Je vraagt je af hoe het kan als er zoveel ontwikkelingsgeld naar toe gaat. Helaas heb ik veel gehoord en gezien over de corruptie. Het is zo triest en je voelt je zo machteloos, het lijkt wel de manier van leven daar. Ik zal hier niet alles benoemen, maar ben er van geschrokken hoe het overal gaat. Een voorbeeld wat ik zelf bijv. heb meegemaakt is dat ik een visum had aangevraagd hier in Brussel en dat zat in mijn paspoort voor 6 maanden. Maar dan kom je het land in en zetten ze een stempel voor 30 dagen, ik bleef 32 dagen in het land en moest hier dus een verlenging voor aanvragen bij Buitenlandse zaken en dat koste nog eens 20 USD extra. Dat is dan nog maar een klein voorbeeld, maar daar begint het al.........................

Het leven daar is een strijd, van iedereen hoorde ik dezelfde verhalen en het blijft een overleven, elke dag weer om aan eten en drinken te komen. Meer dan 80% van de bevolking is werkeloos en de mensen verdienen gemiddeld 1 USD per dag. Sommige van de mensen die ik van het schip kenden hadden een baantje gevonden, anderen niet.
Ook ben ik weer in een kerk geweest waar ik de vorige keer ook wel kwam, daar werd ik ook hartelijk welkom geheten en heb daar goede diensten meegemaakt. Het is gewoon zo goed om bepaalde mensen weer te zien en contact te houden.
Ik heb veel tijd doorgebracht met Garmai, een ex-patient van het schip die later ook heeft gewerkt op het schip. Het gaat goed met haar, ze is niet meer incontinent en is hier enorm dankbaar voor, ze heeft zich 10 jaar afgesloten voor de buitenwereld, omdat ze altijd urine verloor en dat ruik je, ze schaamde zich. Nu gaat er een wereld voor haar open. Ze gaat naar een avondschool en moet nog 1 jaar, dan gaat ze de opleiding voor vroedvrouw doen.

Ik probeer haar te sponsoren, heb een apart spaarpotje hiervoor en geef presentaties over de VVF problematiek voor belangstellenden en vertel dan haar verhaal, op die manier hoop ik het geld wat nodig is voor haar opleiding bij elkaar te krijgen. Ze is enorm gemotiveerd en we hebben veel met elkaar besproken, heel mooi om iemand zo beter te leren kennen. Ze heeft 3 kinderen in huis, die niet van haar zijn, maar waar ze voor zorgt, omdat niemand anders dat wil doen. Zo gaat dat daar. De kinderen worden ook niet aangegeven bij de gemeente als ze geboren worden. De oudste "dochter"van 18 jaar, Matin was zwanger en is in januari bevallen van een meisje die ze Mirjam genoemd hebben, dus vernoemd in Liberia!

Ook dat was schrijnend, er was helemaal niks voor de baby, alleen een stukje roze plastic waar ze lappen in deden die als luier diende, verder helemaal niks.............. en dan denk je aan hoe het hier is.........ja dan wordt je wel even stil wat dat betreft. De kraamkamer was een donkere kamer, waar een matras op de vloer lag met een klamboe en dat was het. De baby had geen apart bedje en een pakje aan wat veel te groot was. De moedermelk kwam niet opgang en er was geen geld om poedermelk te kopen, zo gaat dat dan dus. Er was zelfs geen geld om glucose te kopen om suikerwater te maken zodat de baby toch wat te drinken kreeg. Maar er werden ook geen grote zorgen over geuit, het was zo en daar heb je het mee te doen. Nu kon ik gelukkig een kleine bijdrage leveren, maar hoe vaak zal het niet anders gaan. De babysterfte is niet voor niks nog hoog daar. Ik vond het een heel klein kindje, maar hun vonden het een grote baby, dus dat zegt al veel.

Eigenlijk heb ik zoveel meegemaakt in die korte tijd, het lijken wel maanden i.p.v. weken zoveel is er gebeurd, dat is gewoon allemaal niet op te schrijven. Toch wilde ik iets delen van de tijd dat ik daar was via deze website.
Vooral wil ik graag iets vertellen over het werk wat Anneke en Mambu doen, dat doe ik in de hieropvolgende berichten. Het was teveel om allemaal in 1x te maken.
Ik heb veel respect voor de manier waarop Anneke en Mambu hun werk doen in Liberia, ze hebben al heel wat opgebouwd wat dat betreft en hebben duidelijke projecten.

Voor wie dat leuk vinden, neem de tijd om alles eens te lezen, ik heb er veel foto's bijgezet dat maakt het wat duidelijker, maar helemaal overbrengen hoe het leven daar is, kan ik niet. Het is zo totaal anders en toch stap je zo weer terug hier in deze wereld, het is apart, of gaat er een knop om als je weer terugvliegt. Toen ik daar aankwam was dat ook zo, je stapt uit het vliegtuig en beseft je dat je in een andere wereld stapt en daar ga je dan, je zit er zo weer in en past je aan, heel apart.
Ik kan alleen maar zeggen voor diegenen die echt geinteresseerd zijn dat het de moeite waard is om eens naar Liberia te gaan, je leert er enorm veel van en Anneke en Mambu zijn mensen waar je je makkelijk thuis voelt.
Ik heb ook een presentatie gemaakt en voor belangstellenden kan ik die laten zien en er wat bij vertellen, dus laat maar weten als er belangstelling is, ook eventueel voor de presentatie over VVF en het sponsorprojectje voor Garmai.

Nu zal ik eerst Anneke en Mambu aan jullie voorstellen.
Anneke en Mambu hebben een NGO in Monrovia die Manneka heet, de website van hun staat hiernaast vermeld. ( http://www.manneka.org/ )

Dit zijn Anneke en Mambu

Hier wonen ze in Congo town Liberia, achter een dikke muur met 's nachts bewaking.

De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets........................