Op de ward en het land in

Daar ben ik weer even, na een dikke week gewerkt te hebben op de ward.

De 4 nachtdiensten zijn omgevlogen alhoewel je wel lange nachten draait, zo'n 10,5 uur. Het slapen overdag ging prima, maar het terugschakelen naar de dag valt wat tegen, maar dat komt ook wel weer goed.

Vrijdagochtend uit de nachtdienst de laatste VVF vrouwen weggebracht, waaronder een meisje van 17 wat inmiddels 2 x geopereerd is. Ze wonen ver van het schip vandaan en vroegen me of ik ze een eindje weg wilde brengen zodat ze vanaf dat punt in 1x een taxi naar de bush konden nemen. Die junction heet Redlight, het is daar enorm druk en er is veel markt. Er is daar een soort van taxistandplaats waar iedereen over kan stappen naar een volgende taxi in een andere richting. Deze vrouwen hadden vele weken op de afdeling gelegen, omdat ze geinfecteerde wonden hadden en dat moet hier echt helemaal genezen zijn voordat je ze naar huis kunt sturen zeker als ze in de bush wonen. Een van hun 'Mary' was heel lang niet thuis geweest, ze was door haar eigen familie verstoten vanwege haar incontinentieprobleem. Ze was in juni geopereerd en moest toen nog een keer geopereerd worden in augustus. Tussendoor kon ze wel naar huis, maar niemand die haar thuis wilde hebben, omdat ze nog lekte, dat is toch zo triest als je dat hoort. Toen heeft de vrouw die naast haar lag aangeboden om haar zolang in huis te nemen. Daar zijn we laatst ook nog even op bezoek geweest. Maar goed nu is Mary dus echt weer terug naar "huis". Ik vroeg haar naar wie ze nu toe zou gaan, ik ga naar mijn mensen zei ze. Waar haar moeder was wist ze niet, ergens in de bush..................

Ze had op de afdeling een vriendin gevonden in het meisje dat naast haar lag en samen hebben ze heel wat afgegiecheld. Maar het gaat je wel aan het hart om ze dan zo over te zetten in een taxi, de bush weer in. Ik hoop en bid dat ze weer een leven op kan bouwen daar. Ze is nu wel droog, dus daar is ze heel erg blij mee en ze zorgt goed voor zichzelf.

Hier aan boord blijft het een komen en gaan van mensen die voor een paar weken/maanden komen. Ons buurschip, dat op z'n kant lag komt overeind! Ze zijn bezig om lucht te pompen in de ruimen en zo willen ze proberen het schip er weg te halen.

Vrijdagavond meegeweest naar de vertoning van de Jezus film. 3 Avonden per week gaan er mensen op pad om deze film te vertonen. Er aan dan lokale pastors mee die in kerken rondom de wijk zeg maar werken en dus mensen op kunnen vangen die door de film geraakt zijn.

Het was een hele belevenis, door een nauw modderig straatje met kraampjes en krotjes kwamen we op een soort plein waar ze druk aan het voetbalen waren. Met behulp van een generator wordt de film vertoond op de scherm wat aan de landrovers vast wordt gemaakt. Ineens stromen de mensen dan toe, er waren wel een paar honderd. Heel veel kinderen, maar ook veel jongens die het voetballen toch maar staakten en mee gingen kijken.

Het was rumoerig tijdens de film, iedereen praatte met elkaar over wat ze zagen gebeuren. We zaten in het zand op de grond en er lagen wel 3 kinderen bij me op schoot waarvan er eentje diep in slaap viel. Als er een wonder gebeurde in de film, zoals het wonder met de broden en de vissen dan ging er een luid gejoel op en iedereen klapte in de handen. Het meisje wat lag te slapen werd dan steeds even half wakker en klapte dapper mee.

In de scene dat Jezus aan het kruis wordt geslagen leeft iedereen erg mee, net of stonden ze er zelf bij. Mooi om mee te maken dat mensen zich helemaal inleven in deze film. Na de film gingen alle handen omhoog toen er werd gevraagd om voor ze te bidden. Bijzonder.

Zondag naar de kerk van Cynthia geweest samen met Agnes. De dienst duurde wel 3 uren, een hele zit hoor. Daarna zijn we met de familie meegeweest naar huis en hebben bij ze gegeten en fijn zitten praten. Hun kinderen hebben inmiddels uniformen en gaan sinds een week naar school. Dit door ondersteuning van een stichting uit Nederland. Trotse en blije ouders, zo mooi om te zien en blije kinderen. Trots op hun uniform en dat ze nu naar school kunnen, voor ons is het zo vanzelfsprekend dat kinderen naar school gaan, hier dus niet. Er gaat een wereld voor ze open nu ze kunnen leren lezen en schrijven en noem maar op.

Op de afdeling liggen nu veel mensen met oude brandwonden met als gevolg daarvan contracturen en veel mensen met grote tumoren in gezicht en hals. Wat een vreselijke misvormingen zie je soms, doordat er geen goede gezondheidszorg is, kan zoiets dan maar doorgroeien en verder misvormen. De vertalers die hier werken zeggen dat ze nooit hebben geweten dat er zoveel mensen in hun land ziek zouden zijn. De mensen met de misvormingen, vertonen zich meestal niet in het openbaar en verbergen zich ergens. Ook veel kinderen met hazelippen en gespleten verhemelte. En nog steeds komen er dagelijks mensen op het dok aanlopen die hulp zoeken. Helaas moeten we al een poosje nee zeggen tegen heel veel mensen en dat valt niet mee.

Nou, dit was het weer even. Groeten vanuit Monrovia, waar het weer wat droger en warmer begint te worden.

Vrij en bijgetankt!

Na 4 vrije dagen ben ik weer een beetje bijgetankt, dat was wel even nodig na die drukke periode met al dat geregel rondom de VVF. Dat hebben we eerst afgesloten voor de komende 4 weken. Nu nog 2 presentaties voorbereiden voor eind september en begin oktober, zie ik wel een beetje tegenop, maar het hoort er allemaal bij. Elke vrijdagochtend is er een programma voor alle crew om te zien en te luisteren wat er allemaal gebeurd aan boord van het schip en daarbuiten met de projecten. Nu hebben ze mij daarvoor ook ingepland om wat te vertellen over het VVF programma, zo zie je maar, je begint als wardnurse en voordat je het weet sta je voor een groep een presentatie te geven. In oktober wordt er van me verwacht dat ik een les geef aan de nieuwe verpleegkundigen aan boord ook over de VVF en wat er van ons verwacht wordt voor de laatste VVF weken.

Agnes had nog heeeeeeel veeeeel oorbellen, armbanden en kettingen meegenomen na een superactie op haar werk en die hebben we hier nog gesorteerd ( kilo's in de koffer)

Dus die liggen klaar voor de volgende ronde. Iedereen die oorbellen enz heeft gedoneerd: HEEL HARTELIJK BEDANKT DAARVOOR !!!!!!!!!

Inmiddels heb ik contact gehad met het hoofd van de school met de medische studenten, waar ik voordat ik het wist ook ineens voor de klas stond. Ik heb weken geprobeerd de man te bellen om een afspraak te maken, maar deze week had ik hem eindelijk aan de lijn.

In november kan er een groep studenten een middag komen, ik vroeg hem hoeveel medische studenten de school had, nou 225 vertelde hij, hoe zullen we dat eens aanpakken zei hij, in een paar dagen maar, zo had hij gedacht............................

Nou, dat was niet echt de bedoeling, zulke grote groepen kunnen we hier niet aan boord hebben, hij dacht dat ze een paar dagen stage konden lopen. Nou die droom heb ik maar even uit de wereld geholpen en geprobeerd duidelijk te vertellen wat het plan is. Lastig hoor over de telefoon iets bespreken op z'n Liberiaans. ( ik dacht steeds dat hij vroeg waar ik vandaan kwam en antwoordde steeds 'I am from Holland 'en dan schoot hij weer in de lach, want hij vroeg me iets heel anders)

Maar goed we zijn er uit gekomen, ik heb alleen die 2 klassen nu uitgenodigd waar we toen mee hebben gepraat en die ook met de vraag kwamen om het schip te mogen zien. In totaal zullen er dan zo'n 60 studenten komen. Dus nu officieel een plan ingediend, wat nu z'n weg door het managment en de security enz gaat en dan hopenlijk accoord bevonden wordt. Dan moet ik nog vrijwillgers zoeken die mee kunnen helpen met organiseren en uitvoeren van alles. Woensdagmiddag op pad geweest met Clemetine, we hebben een paar patienten bezocht die hier geopereerd waren in juni en juli, gewoon om contact te houden en te horen hoe het gaat.

De vrouwen wonen ver af, we zijn de hele middag op pad geweest om 2 vrouwen te bezoeken, gingen om 13:00 weg en waren om 19:30 weer aan boord. Weer heel wat gezien van de omgeving en hoe deze vrouwen wonen en leven.

Met de 1 ging het heel goed wat betreft het herstel van de VVF, geen lekkage meer, maar de andere vrouw had toch nog wel wat last van stressincontinentie, dus geprobeerd het belang van de bekkenbodemspier oefeningen weer duidelijk te maken. Dit hoor je vaak na de operatie, de spieren in de bekkenbodem zijn dusdanig verslapt dat het moeilijk is om de plas op te houden.

Elke dag nog dagelijks oogoperaties zoals van baby Sah, een meisje van 2 jaar oud, die blind en doof was. Ze had aan beide ogen cataract, nu kan ze zien, dus gaat er een wereld voor haar open.

De mensen in het dorp hadden tegen de moeder gezegd niet naar Mercy Ships te gaan, ze waren bang dat we de ogen eruit zouden halen en hun als slaven mee zouden nemen...........hoe komen ze erbij. Maar de moeder, Bendu, geloofde stellig dat God de controle had over dit alles en had het volste vertrouwen erin dat het goed zou komen.

Ik heb de afgelopen 4 dagen niet veel gedaan, geslapen, geluierd, naar de stad geweest om lappa's te kopen,naar het strand geweest, weer in de zee gezwommen, heerlijk het kon weer de stroming neemt echt af nu, je merkt dat het regenseizoen toch op z'n einde loopt, de maand september valt nog reuze mee tot nu toe.

Vanmiddag lekker geluierd op het dok, heerlijk briesje en de zon scheen!

Vanochtend naar een kerk geweest een eindje buiten Monrovia, van de weg af een beetje het land in zeg maar. Mooie dienst, een eenvoudige gemeente met een duidelijke boodschap!

( op de foto de voorkant van het gebouw)

Dan zit ik daar en denk aan Holland en dan denk ik: "wat doen wij in Nederland soms toch moeilijk met elkaar in onze kerken en gemeentes". Wat maken we ons vaak druk om de kleine dingen die volgens ons niet goed gaan, het gaat niet om de verpakking van de boodschap, het gaat om de inhoud en dan maakt het niet uit hoe de omgeving eruit ziet en welke kleur de muren hebben bij wijze van spreken.

Hier is het zo simpel, geen mooie gebouwen , geen dure installaties of beamers, gewoon een trommel en een salsabal en je handen om in te klappen, gewoon een zaal in een heel oud gebouw van de YMCA, geen ramen, geen deuren op een bovenverdieping een paar stoelen en banken. Maar het maakt allemaal niets uit, God is hier aanwezig en het geloof is rotsvast, intens en mooi was de dienst, net wat ik even nodig had. Er blies een heerlijk windje door de openingen waar eigenlijk ramen zouden moeten zitten en de preek was goed te verstaan en te begrijpen, het werd heel beeldend uitgelegd. Dus ook geestelijk weer bijgetankt.

Het is goed om van het schip af te zijn, het blijft tegenstrijdig als je kijkt naar het land waar we zijn en hoe wij dan hier aan boord kunnen leven. De Afrikanen zeggen weleens als ze aan boord stappen dat ze het gevoel hebben in Amerika te zijn en dat heb ik soms ook wel en daarom heb ik altijd grote behoefte om het schip af te gaan en onder de mensen te zijn die hier wonen.

Nou, dat was het weer even, iets meer inspiratie dan de vorige keer. De komende week zal ik denk ik niet veel te vertellen hebben in de nachtdienst, althans dat hoop ik maar, want dan is het een goed teken dat iedereen lekker ligt te slapen en hopenlijk kan ik dat overdag ook een beetje. Vast wel, wat dat betreft ben ik een slaapkop.

Er zijn vandaag weer 2 nederlandse verpleegkundigen aangekomen, volgende week komt er weer eentje. Gezellig al die Nederlanders, nog even en we kunnen het schip overnemen en Nederlands als voertaal nemen, we zijn echt goed vertegenwoordigd hier aan boord. De kapitein is een Nederlander, de security officer is Nederlands, ons hoofd van de medische afdeling is Nederlands en ga zo maar door.................. We kunnen trots zijn op ons kleine landje dat zoveel vrijwilligers brengt naar Mercy Ships!

Maar hoe dan ook, het belangrijkste is dat we elke dag gezond weer opstaan en ons werk hier kunnen doen uit liefde voor God, die ons hier allemaal op de een of andere manier naartoe heeft geleid, om samen ( waar ter wereld we ook vandaan komen) te werken en te doen wat we kunnen doen hier in dit land waar zo enorm veel nood is op allerlei gebieden.

Dat blijft nog steeds heel bijzonder, mensen komen en gaan hier op het schip, maar alles blijft doordraaien en werkt. Natuurlijk zijn er wel eens strubbelingen, maar dat hoort erbij, maar als je ziet met hoeveel nationaliteiten we op de afdeling werken, dan zou je haast niet geloven dat het mogelijk is om een ziekenhuis draaiende te houden, daar kan er maar 1 de leiding in hebben en dat is onze grote God. Hier zingen ze : "I have a BIG GOD(do), he is always by my side" en zo is het maar net, die BIG GOD ervaren we hier elke dag opnieuw.

Waar blijft de tijd???

Hallo allemaal, ik bedacht me vandaag dat het al weer even geleden is dat ik wat van me heb laten horen. Soms weet ik even niet wat ik schrijven zal, het werk gaat gewoon door en er gebeurt hier van alles. Ook hier zijn complicaties bij patienten op de afdeling en er zijn de afgelopen 2 weken 2 patienten overleden. Ook hier komen mensen op de afdeling die al een andere ziekte onder de leden hebben en die we niet meer kunnen helpen, behalve dan dat we goed voor ze zorgen en ze de verpleging geven die ze nodig hebben.Nog 1 weekje en dan zijn alle vrouwen van de VVF naar huis, vanaf 15 september werk ik dan 4 weken op de afdeling, begin met 4 nachtdiensten.De plastische chirurg is deze week weer begonnen en over een week start ok de maxfax chirurgie ( dit zijn ingrepen aan gezicht, vaak tumoren). Dus verandering van zorg op de afdeling, nu meer wondverzorging en sondevoeding en kinderen met gespleten lippen en gehemeltes. Ook de oogartsen draaien volop.Ik heb er zin in om weer lekker aan het werk te gaan op de afdeling. Inmiddels is Agnes aangekomen, een goede vriendin van me, ze blijft 3 maanden. Heel erg gezellig dat ze er is!! We kennen elkaar van de vorige keer dat we in Liberia waren met Mercy Ships. We hebben heel wat bij te praten.

Heel eerlijk gezegd ben ik nu al uitgeschreven, ik zal nog een paar leuke foto's opzoeken en hoop dat ik de volgende keer weer wat meer inspiratie heb.Een live filmpje opnemen is er nog niet van gekomen ( je moet nog even geduld hebben Metty...), we zijn steeds zo druk aan het werk. Ik werk hier meer uren dan dat ik dat thuis deed, maar geniet er nog steeds van alhoewel de vermoeidheid soms wel even toeslaat. Ik heb een heerlijk bed en ga dit weekend lekker uitslapen en bijtanken. Als het droog is gaan we morgenmiddag weer eens even op het strand kijken. Lang niet geweest t.g.v. de regen, maar deze week scheen de zon gelukkig weer een paar keer, heerlijk. Eigenljk heb ik wel genoeg gehad van het regenseizoen, de luchten zijn dan zo grijs en grauw, dus ik zie wel uit naar wat meer zon!!Nou hier komen nog een paar foto's................................