Op de ward en het land in

Daar ben ik weer even, na een dikke week gewerkt te hebben op de ward.

De 4 nachtdiensten zijn omgevlogen alhoewel je wel lange nachten draait, zo'n 10,5 uur. Het slapen overdag ging prima, maar het terugschakelen naar de dag valt wat tegen, maar dat komt ook wel weer goed.

Vrijdagochtend uit de nachtdienst de laatste VVF vrouwen weggebracht, waaronder een meisje van 17 wat inmiddels 2 x geopereerd is. Ze wonen ver van het schip vandaan en vroegen me of ik ze een eindje weg wilde brengen zodat ze vanaf dat punt in 1x een taxi naar de bush konden nemen. Die junction heet Redlight, het is daar enorm druk en er is veel markt. Er is daar een soort van taxistandplaats waar iedereen over kan stappen naar een volgende taxi in een andere richting. Deze vrouwen hadden vele weken op de afdeling gelegen, omdat ze geinfecteerde wonden hadden en dat moet hier echt helemaal genezen zijn voordat je ze naar huis kunt sturen zeker als ze in de bush wonen. Een van hun 'Mary' was heel lang niet thuis geweest, ze was door haar eigen familie verstoten vanwege haar incontinentieprobleem. Ze was in juni geopereerd en moest toen nog een keer geopereerd worden in augustus. Tussendoor kon ze wel naar huis, maar niemand die haar thuis wilde hebben, omdat ze nog lekte, dat is toch zo triest als je dat hoort. Toen heeft de vrouw die naast haar lag aangeboden om haar zolang in huis te nemen. Daar zijn we laatst ook nog even op bezoek geweest. Maar goed nu is Mary dus echt weer terug naar "huis". Ik vroeg haar naar wie ze nu toe zou gaan, ik ga naar mijn mensen zei ze. Waar haar moeder was wist ze niet, ergens in de bush..................

Ze had op de afdeling een vriendin gevonden in het meisje dat naast haar lag en samen hebben ze heel wat afgegiecheld. Maar het gaat je wel aan het hart om ze dan zo over te zetten in een taxi, de bush weer in. Ik hoop en bid dat ze weer een leven op kan bouwen daar. Ze is nu wel droog, dus daar is ze heel erg blij mee en ze zorgt goed voor zichzelf.

Hier aan boord blijft het een komen en gaan van mensen die voor een paar weken/maanden komen. Ons buurschip, dat op z'n kant lag komt overeind! Ze zijn bezig om lucht te pompen in de ruimen en zo willen ze proberen het schip er weg te halen.

Vrijdagavond meegeweest naar de vertoning van de Jezus film. 3 Avonden per week gaan er mensen op pad om deze film te vertonen. Er aan dan lokale pastors mee die in kerken rondom de wijk zeg maar werken en dus mensen op kunnen vangen die door de film geraakt zijn.

Het was een hele belevenis, door een nauw modderig straatje met kraampjes en krotjes kwamen we op een soort plein waar ze druk aan het voetbalen waren. Met behulp van een generator wordt de film vertoond op de scherm wat aan de landrovers vast wordt gemaakt. Ineens stromen de mensen dan toe, er waren wel een paar honderd. Heel veel kinderen, maar ook veel jongens die het voetballen toch maar staakten en mee gingen kijken.

Het was rumoerig tijdens de film, iedereen praatte met elkaar over wat ze zagen gebeuren. We zaten in het zand op de grond en er lagen wel 3 kinderen bij me op schoot waarvan er eentje diep in slaap viel. Als er een wonder gebeurde in de film, zoals het wonder met de broden en de vissen dan ging er een luid gejoel op en iedereen klapte in de handen. Het meisje wat lag te slapen werd dan steeds even half wakker en klapte dapper mee.

In de scene dat Jezus aan het kruis wordt geslagen leeft iedereen erg mee, net of stonden ze er zelf bij. Mooi om mee te maken dat mensen zich helemaal inleven in deze film. Na de film gingen alle handen omhoog toen er werd gevraagd om voor ze te bidden. Bijzonder.

Zondag naar de kerk van Cynthia geweest samen met Agnes. De dienst duurde wel 3 uren, een hele zit hoor. Daarna zijn we met de familie meegeweest naar huis en hebben bij ze gegeten en fijn zitten praten. Hun kinderen hebben inmiddels uniformen en gaan sinds een week naar school. Dit door ondersteuning van een stichting uit Nederland. Trotse en blije ouders, zo mooi om te zien en blije kinderen. Trots op hun uniform en dat ze nu naar school kunnen, voor ons is het zo vanzelfsprekend dat kinderen naar school gaan, hier dus niet. Er gaat een wereld voor ze open nu ze kunnen leren lezen en schrijven en noem maar op.

Op de afdeling liggen nu veel mensen met oude brandwonden met als gevolg daarvan contracturen en veel mensen met grote tumoren in gezicht en hals. Wat een vreselijke misvormingen zie je soms, doordat er geen goede gezondheidszorg is, kan zoiets dan maar doorgroeien en verder misvormen. De vertalers die hier werken zeggen dat ze nooit hebben geweten dat er zoveel mensen in hun land ziek zouden zijn. De mensen met de misvormingen, vertonen zich meestal niet in het openbaar en verbergen zich ergens. Ook veel kinderen met hazelippen en gespleten verhemelte. En nog steeds komen er dagelijks mensen op het dok aanlopen die hulp zoeken. Helaas moeten we al een poosje nee zeggen tegen heel veel mensen en dat valt niet mee.

Nou, dit was het weer even. Groeten vanuit Monrovia, waar het weer wat droger en warmer begint te worden.