Pasen en Liberia, He is risen!!!!!!!

Terwijl het in Nederland weer vriest en sneeuwt en hagelt, hebben we hier vandaag weer een warme Afrikaanse dag erop zitten.

Pasen in Liberia, we hebben een heerlijke dag gehad. Om 6 uur vanochtend hadden we een zangdienst op dek 8 bij het opkomen van de zon, helaas was het wat mistig, maar dat trok later helemaal weg.

Om 8 uur hadden we een dienst op het dok, het was wat aangekleed met palmtakken en we hadden een tafel staan om het avondmaal te vieren.

Het was een hele mooie dienst, echt een paasdienst. Daarna om 10 uur hadden we een uitgebreide brunch in de eetzaal, weer even afkoelen. Was ook erg gezellig.

's Middags heerlijk in de wind en de zon en een beetje achter de takken een dutje gedaan en wat zitten lezen. Natuurlijk ook weer lekker buiten gegeten op het dok en daarna nog met een stel Nederlanders aan het zingen geslagen tot de zon onderging en uiteindelijk belanden we nog op de afdeling waar we voor de patienten Nederlandse paasliederen hebben gezongen. Ze waren helemaal enthousiast ervan. Toen was er nog iemand jarig, dus nog een klein feestje en zo is de dag weer omgevlogen.

Net zoals de hele week trouwens.

In m'n vrije dagen weer op pad geweest naar Cynthia en de kinderen en gelogeerd bij Anneke en haar man en natuurlijk ook nog gewerkt. Gezellig op de afdeling gewerkt, vorig weekend de 12 uurs diensten die heel goed te doen waren bij de vrouwen, want daar werk ik nu steeds.

Zaterdagmiddag en avond bij Carl en Ilne op bezoek geweest. Zij zijn begonnen met het bouwen van een soort SOS dorp voor weeskinderen. Al een paar jaar zijn ze betrokken bij een weeshuis hier in de buurt en dit jaar zijn ze dus met bouwen begonnen. Zelf wonen ze sinds februari hier ook in het land. Een eindje de bush in, indrukwekkend wat ze allemaal al gedaan hebben en hoe ze er helemaal achter staan om dit werk te doen waar God ze echt toe geroepen heeft. Ze wonen best onder primitieve omstandigheden, maar redden het prima samen.

Op de afdeling gaat het goed, naast veel patienten met een tumor en de oogoperaties zijn er screeningen aan de gang geweest voor de orthopedie en binnenkort voor de platsiche chirurg.

De VVF artsen zijn weer vertrokken en hebben 34 vrouwen kunnen opereren.

Veel van hen zijn vorig jaar ook geweest, maar toen was de operatie niet geslaagd. Een aantal van hen is nu naar huis, gelukkig wel met een geslaagde operatie, maar ook een paar zijn echt niet meer te opereren, omdat er teveel littekenweefsel zit in de blaas en de urethra. Heel triest en moeilijk te verwerken voor deze vrouwen.

We hebben inmiddels alweer een paar dressceremonies gehad, waarvan 1 vanmorgen nog weer na de brunch. Van de ene dienst in de andere vandaag, maar heel mooi weer als altijd.

Nog 2 weekenden ben ik hier, eentje werken en nog een weekendje weg ( misschien, als het lukt.......). Deze week ga ik de nachtdienst nog een keer in en werk een paar avonden. Ik heb niet veel dagen meer vrij voordat ik wegga. Ze hebben vanaf deze maand echt een tekort aan verpleegkundigen en operatiekamer assistentes, dus maar hopen dat er nog mensen bij gaan komen...................

Wie voelt zich geroepen?????????

Decoration day en Vrouwenconferentie

Nu ik weer gewoon diensten draai op de afdeling heb ik door de week lekker wat dagen vrij.

Na maandag en dinsdag een vroege dienst gewerkt te hebben, wat weer heel leuk was om te doen, ben ik dinsdag en woensdag op pad geweest.

Woensdag was het decoration day wat inhoudt dat 1x per jaar op 12 maart alle graven schoongemaakt worden op alle begraafplaatsen in Liberia, al het onkruid en alle rommel om de graven heen wordt weggehaald. De graven worden schoongemaakt en opnieuw geverfd en er worden bloemen en kransen gelegd.

Ik ben samen met Gea bij Anneke en Mambu geweest. Ze wonen vlakbij een begraafplaats bij het strand. Het was een drukte van belang, de kraampjes met kransen hadden een topdag en iedereen stond van alles te verkopen. Honderden mensen kwamen naar de begraafplaats en iedereen had een vrije dag. De graven zijn hier boven de grond met betonnen platen eromheen en we liepen er gewoon overheen, vreemde ervaring, maar het kon niet anders. Er zijn hier geen nette rechte paadjes tussen de graven door, alles ligt kris kras door elkaar.

We hebben weer heel wat verhalen en ervaringen gehoord van Mambu en Anneke, wat is er dan veel dat wij allemaal niet weten, wat er hier omgaat in Liberia en ook wat een geestelijke strijd hier gaande is. Mensen hier uit het land ervaren veel meer de geestelijke strijd, zijn er veel gevoeliger voor wat betreft demonen en witch docters en noem maar op.

Hier wat foto's van de woensdag, na de begraafplaats te hebben bezocht zijn we een stukje gaan lopen in de buurt en wat gedronken op een "terrasje".

Mambu heeft heerlijk voor ons gekookt en we hebben nog gezwommen, hadden geen zwempak mee, maar we konden een korte broek en t-shirt lenen en daarmee maar het water in. Heerlijk even opgefrist.

Donderdag was ik uitgenodigd om op een vrouwen conferentie te komen. Ik was uitgenodigd door een vertaalster van de afdeling. Hun kerk had deze hele week een vrouwen conferentie vanuit 50 kerken hier in Liberia uit 13 verschillende districten. Er kwamen dus ook heel veel vrouwen vanuit het binnenland. Ze waren al 3 dagen bezig en slapen en eten daar ook.

Nuhn ( de vertaalster) had me gevraagd of ik dan ook wat wilde vertellen over de VVF en over de bevalling en noem maar op. Tja, na zo veel ervaring van het afgelopen jaar met dit grote probleem van incontinente vrouwen kon ik niet anders dan ja zeggen. Het is zo belangrijk dat er uitleg gegeven wordt over het hoe en wat en hoe het voorkomen kan worden, daar kon ik niet omheen. Ik zag er wel wat tegenop, want als ik in het openbaar moet spreken sta ik altijd wat te trillen en kom niet goed uit m'n woorden, zeker in het engels, maar heb er voor gebeden dat ik een duidelijke uitleg zou kunnen geven. Dit was zo'n mooie kans om heel veel vrouwen te bereiken, ook uit het binnenland. Ook kon ik nog wat vertellen over Mercy Ships en welke operaties er gedaan worden. Super gemotiveerd dus en dat heeft geholpen.

Ik had wat collega's meegevraagd en we waren met z'n zevenen. Ik was de eerste spreekster van de dag en werd heel officieel aangekondigd. Er werd in 3 talen ( dialecten) vertaald, dus dat gaf me tussendoor steeds wat tijd om na te denken over hoe ik het volgende zou gaan zeggen.

Het ging heel goed, ik was rustig en kon duidelijk uitleggen hoe en wat, ook aan de hand van platen en een boek over de zwangerschap. Het scheelde dat ik het op de afdeling ook al vaak verteld heb, alleen zaten er nu wat meer vrouwen. We schatten zo'n 800.

Wie had dat nu ooit gedacht dat ik ooit eens voor zo'n grote groep zou staan te spreken.

Het was buiten onder met houten stokken gespannen lakens en bladeren. Het voelde gewoon heel goed om uitleg te geven aan al die vrouwen, om ze bewust te maken van bepaalde zaken.

Voor ons is het de basis kennis die we al op de lagere school leren zeg maar en het is dan ook de kunst om het simpel en begrijpbaar uit te leggen.
k had m'n Afrikaanse out fit voor deze gelegenheid ook aangetrokken, het is zo'n enorm kleurrijk geheel, al die vrouwen bij elkaar. Niet 1 heeft dezelfde jurk aan of dezelfde stof.

I

Hier druk bezig van alles uit te leggen samen met de vertaalsters. Ik had 3 kwartier spreektijd en dacht dat nooit vol te kunnen krijgen, maar doordat alles 3x vertaald werd vloog de tijd om.

Er stond een grote wandklok voor m'n neus om de tijd in de gaten te houden en ik mocht pas beginnen toen alle mannen weg waren, die hadden het geluid aangesloten, ruisende microfoons.

Weer een bijzondere ervaring rijker geworden. Ik heb enorm veel respect voor de vrouwen hier in het land, wat hebben wij het dan allemaal makkelijk in Nederland wat heel veel zaken betreft.

Morgen nog een dag op pad, op bezoek bij Marie en een school. De dagen die ik hier nog vrij ben probeer ik zoveel mogelijk goed te benuttenen er van te genieten en zal dus veel weg zijn als het even kan.

Dit weekend moet ik werken, 12 uurs- diensten van 7 tot 7, maar dan ben ik volgende week weer een dag extra vrij, dus kan ik weer op pad.

Wordt vervolgd..................

Yo village

Afgelopen zaterdag zijn we met een groep naar Yo village geweest, dit is zo'n 2 uur rijden vanaf het schip. De ouders van Mambu ( man van Anneke) wonen hier en we waren uitgenodigd om een dag te komen en te zien hoe het leven in een dorp is.
Het dorp is tijdens de oorlog tot 2x toe helemaal met de grond gelijk gemaakt.
Er is geen school, wat inhoudt dat de kinderen vaak naar familie in de stad gestuurd worden om daar naar school te gaan. De kinderen komen dan in de weekenden en vakanties thuis om mee te helpen op het land en bij het jagen. Het is vanaf de weg 2,5 uur lopen naar het dorp, de weg naar het dorp is slecht en daar rijden meestal geen taxi's.
We hebben daar een beetje mogen proeven van hoe het is om buiten de bewoonde wereld te leven. De vrouwen zijn bezig met eten voor die dag en om spullen klaar te maken om te verkopen op de markt. De mannen werken op het land en zijn aan het jagen.
We werden hartelijk ontvangen en konden rustig rondlopen door het dorp. Tussen de middag was er voor ons gekookt, rijst met pumpkinsoup of peppersoup met foufou.
Daarna een stukje door de bush gelopen en bladeren meegenomen om zelf bezems van te maken.
Alles wordt daar vanuit de natuur gehaald, heel bijzonder om dat zo mee te maken.
Je kunt je niet voorstellen hoe het is om daar te leven, daar zouden wij het echt niet redden denk ik. Er was een heel klein watertje waar gewassen wordt maar waar ook de vis gevangen wordt die in de soep zit zeg maar.
Om jullie een beetje een indruk te geven heb ik wat foto's geplaatst.

Het was een bijzondere dag. We hebben er van genoten en begrepen van de mensen in het dorp dat ook zij er van genoten hebben dat we geweest waren. Een hele belevenis voor ze, zo vaak komen er geen blanken op visite zeg maar.

Wat een cultuur verschillen zijn er dan, dat wordt je op zo'n dag weer goed duidelijk.

Deze vrouw heeft de was even gedaan en zichzelf gewassen in hetzelfde water waar de vissen gevangen worden. Ik heb trouwens een lekker visje gegeten die dag, denk dat die ook uit dat water is gekomen. Smaakte goed in de pumpkinsoup en de rijst.

Nou, dat was het weer even.

Even bijpraten

Zo weer even bijpraten...............

Alweer dik een week om, waar blijven de dagen???

Vorige week een paar nieuwe verpleegkundigen ingewerkt en alles voorbereid voor de VVF screening van afgelopen maandag. Die dag is goed verlopen, ik ben Ineke aan het inwerken en het is heerlijk om samen te werken, het scheelt best veel op zo'n drukke screeningdag. De arts Dr. Steve heeft ook iemand mee die hij inwerkt. We hebben 34 vrouwen in kunnen plannen voor de komende 3 weken en dinsdag zijn de eerste OK's weer begonnen wat de VVF betreft. Deze week werken we dan nog samen voor de VVF coordinatie en dan neemt Ineke het volgende week helemaal over van me en ga ik weer op de afdeling werken. Daar heb ik ook zin in.

We zijn nog een keer in het JFK ziekenhuis geweest op de VVF ward en hebben de verpleegkundigen uitgenodigd om hier een dag mee te lopen om de beurt en wij daarheen. Dus dan ga ik me daar weer wat mee bezighouden.

Afgelopen zondag zijn we in alle vroegte ( 7 uur 's ochtends) naar een doopdienst in zee geweest.

Dit was bijzonder en eenvoudig. De man van Anneke ( Nederlandse die hier woont en getrouwd is met een Liberiaan) heeft zich laten dopen en wij waren uitgenodigd. Hij was voorheen moslim, nu christen. Dus om 6:30 al in de auto en op pad.

Er werden zo'n 10 mensen gedoopt, er waren een paar vrienden en familieleden en na het dopen ging de groep naar de kerk waar een dienst gehouden zou worden.

Gewoon in de eigen kleren het water in en kopje onder, precies zoals het in de bijbel staat.

Een stukje verderop was ook een groep die zich liet dopen.

Na het dopen in de natte kleren naar het huis van Anneke en haar man( is ook zo weer droog hier) waar we uitgenodigd waren voor het ontbijt. Dat was heel gezellig, we zaten buiten achter het huis en hebben weer heel wat afgepraat. Ze hebben ons uitgenodigd om met hun mee te gaan naar het dorp waar de ouders van Mamboe wonen en we gaan er zaterdag een dagtocht van maken. We hebben 2 auto's uit kunnen schrijven en gaan met een hele ploeg. Weer wat meer van het land zien.

Op de afdeling gaat alles weer z'n gang. Het is de afgelopen week een hele hectische week geweest. Er waren een paar patienten naar het dok gebracht voor noodhulp. Ze hadden vreselijke infecties en een jongetje van 4 bleek een ernstige vorm van kanker te hebben. Dat was spoedeisende hulp wat dat betreft en ze werden allemaal op de IC opgenomen.

Dit weekend is het jongetje van 4 overleden en ook een jongen van 14. De andere patienten lijken op te knappen, alhoewel ze flinke infecties hebben. Ze worden geisoleerd verpleegd om te voorkomen dat de bacterien zich verspreiden.

Heel triest dat deze kinderen overleden zijn, maar als ze in deze toestand in Nederland opgenomen waren, hadden ze het ook niet kunnen overleven.

Het schreinende is dat met de infecties het in principe behandeld had kunnen worden in een vroeg stadium als de basisgezondheidszorg hier goed zou functioneren en als er bijv. een tandarts zou zijn. De mensen die naar het schip komen hebben er waarschijnlijk al heel lang mee omgelopen en geen zorg kunnen krijgen. Dan is het op een gegeven moment een levensbedreigende situatie geworden en zo komen ze dan bij ons aan boord.

Er worden nu veel mensen geopereerd aan een liesbreuk en aan struma's en tumoren in gezicht en hals en vele oogoperaties per dag. Dat gaat aan de lopende band ( de cataract operaties), alleen de kinderen worden een nachtje opgenomen, de volwassenen gaan dezelfde dag weer naar huis.

Sinds vandaag woon ik in een 1-persoonshut. Heerlijk. Clementine is 6 weken op vakantie ( zij werkt en woont hier al 10 jaar) en ik mag haar hut gebruiken. Vandaag dus verhuisd en ze komt pas terug als ik al weg ben. Dus de laatste weken alvast wat wennen aan het "alleen" wonen, voor zover dat kan op een schip. Daar ga ik nog lekker even van genieten.

Wordt vervolgd.....................