AFSCHEID

Afscheid...............van Monrovia, Liberia

Het was een week van afscheid nemen,
- afscheid van de vertalers van de afdeling wat met een gezellige afsluiting werd gedaan waarin veel gezongen werd en veel lol gemaakt werd. Iedereen was op z’n Afrikaans gekleed. De vertalers zien we gelukkig weer terug volgend jaar. De meeste van hun hebben nu geen werk meer en zien er nu al naar uit dat we terugkomen.

- afscheid van de groepen vrouwen die naar Sierra Leone zijn gegaan. Voor de vrouwen was het ook moeilijk en spannend. De hele week waren ze al op de afdeling want we zouden dinsdag al weg. Uiteindelijk werd het vrijdag, omdat de passen voor de grens steeds maar niet klaar waren. Elke dag moest ik ze teleurstellen dat we nog niet konden vertrekken. Toen dan eindelijk groen licht gegeven werd waren ze enorm opgelucht en vielen ze elkaar onder gejuich om de hals.
Vrijdagochtend om half 5 vertrokken, het is bijna 3 uren rijden naar de grens en het grootste deel reden we in het donker. Bij de grens was het afscheid voor sommigen niet makkelijk, want wat staat je te wachten? Wij weten dat ze naar een goede kliniek gaan en dat ze goed geholpen zullen worden, maar hun moesten wat dat betreft helemaal op ons afgaan. Ik hoop en bid dat ze goed geholpen kunnen worden. In totaal hebben we 33 vrouwen naar Sierra Leone gebracht.

- afscheid van de afdeling, het is er nu zo stil en leeg en alles moest schoongemaakt en
opgeruimd worden. Vreemd hoor om daar nu rond te lopen na zoveel bewogen maanden. Je hoort de geluiden en alle stemmen gewoon nog in je hoofd. Soms was het zoveel geluid tegelijk, huilende kinderen een generator die constant lawaai maakt, de tv knoerthard aan, vertalers die lopen te zingen en te dansen. Vorige week hadden we nog spontaan een worship feest.

- afscheid van veel collega’s en het moeilijkste afscheid van Agnes die 3 maanden is
geweest. We hebben het erg goed gehad samen en veel aan elkaar gehad, veel weggeweest samen en veel lol gehad.

- afscheid van de mooie stranden en de verkoelende zee.

- afscheid van 11 dagen in een 1-persoonshut, het was heerlijk!!!

 

- afscheid aan het eind van deze week van Liberia, Monrovia……………de drukke stoffige, kleurrijke, lawaaierige stad. De kuilen in de wegen, de markten op straat.

Op het dok wordt het elke dag leger, alles wordt aan boord geladen. De grote tenten zijn schoongemaakt en ingepakt en alles wordt opgeruimd. Het schip wordt steeds leger, omdat er veel mensen naar huis gaan en er geen vertalers enz. meer aan boord werken.

- afscheid nemen is altijd, waar dan ook ter wereld, niet makkelijk, maar als ik heel eerlijk ben, dan ben ik blij dat we weer terugkomen over een paar maanden met nieuwe energie en goede moed om weer opnieuw voor 10 maanden dit land te kunnen ondersteunen en bemoedigen.

Wat ik meeneem zijn veel goede herinneringen, groei in m'n geloofsleven, nog meer vertrouwen in God, Afrikaanse liedjes in m'n hoofd, ontroerende momenten, indrukwekkende momenten, bijzondere mensen, komische momenten, bepaalde uitspraken die straks niemand meer snapt als je hier niet geweest bent, waardevolle contacten, heel veel foto's en filmpjes en noem maar op.

Wat ik ga missen zijn de mensen van Monrovia, de knokkers die er wat van proberen te maken ondanks alle nood en ellende en die al hun vertrouwen op God hebben gesteld en hier dagelijks van getuigen. Mensen die zich niet druk maken om allerlei kleinigheden zoals wij dat vaak zo gemakkelijk doen. Mooie mensen met een groot hart en vaak een big-smile op het gezicht. Kinderen die je naroepen "White woman, Mercy Ships thank you"

Na een afscheid volgt altijd weer een nieuwe periode in je leven. We gaan nu een tijd van rust tegemoet, want daar zijn we allemaal wel aan toe. Deze week moet ik zelf nog veel papierwerk afmaken en een verslag schrijven over de outreach wat betreft de VVF, of de doelen enz. behaald zijn en wat voor verbeterpunten er zijn voor volgend jaar en noem maar op. Daar moet ik even rustig voor gaan zitten.
Dan vrijdag gaan we vertrekken en hopen dan 6 december aan te komen op Gran Canaria, waar het schip op 10 december het droogdok in gaat. Het is een verplichting dat het schip 1x in de zoveel tijd drooggelegd wordt. In Engeland waar het schip verbouwd is, is dat ook al een poos niet meer gebeurd dus vandaar. Dan gaan we de week voor de kerst, als alles meezit natuurlijk, naar Tenerife waar het schip een gratis ligplaats heeft. Dan hebben we ship holiday tot Oud en Nieuw en daarna moet er nog het een en ander gebeuren in het schip. Toch veel dingen die verbeterd kunnen worden, of nog niet helemaal goed af waren voordat het hierheen kwam. Wat mijn taak gaat worden weet ik nog niet, we worden ingedeeld en dat kan dus overal zijn, keuken, schoonmaak, dek, tours geven op het schip en noem maar op.

5 December komen mijn moeder en Metty aan op Gran Canaria en gaan we 2 weken samen vakantie houden in een appartementje. Als het lukt komen ze me 6 december van de boot halen. ( Doet me denken aan alle reisjes naar Terschelling en Vlieland waar iemand me ook vaak van de boot kwam halen) Tot 19 december ben ik dan van het schip af. Het zal wel een hele vreemde gewaarwording zijn als je dan aan wal stapt en je bent weer in de westerse wereld, waar alles schoon, georganiseerd is, waar je stromend water hebt en verlichting op straat 's avonds en noem maar op. Dat zal een wereld van verschil zijn na dik 6 maanden Monrovia.
Ik zie er naar uit om te gaan varen en dan even 2 weken niks te hoeven doen. Lekker zwemmen en uitrusten en ik ben ook nog jarig in die 2 weken. Dus dat gaat allemaal hartstikke gezellig worden!
Nou, ik hou jullie op de hoogte, ik zal proberen wat mooie foto’s te maken tijdens de sail, het schijnt dat je dan ook dolfijnen langs ziet komen. Wie weet.
We moeten trouwens door de week wel gewoon werken van maandag tot vrijdag, maar goed het is niet anders. 3 December gaan we Sinterklaas vieren tijdens de vaart, ook gezellig denk ik. Er zijn een paar Nederlandse kinderen aan boord, dus er komt een echte Sinterklaas.
Voor de laatste keer dit jaar de groeten uit Monrovia!

Weer een jurk...............

Hallo allemaal,
Na best nog weer een drukke week, kon ik vrijdag een dagje vrij nemen en eens even lekker uitslapen. Inmiddels is de 1e groep vrouwen goed aangekomen in de VVF kliniek in Sierra Leone en gaan er deze week nog 2 groepen die kant op. Ik ga ook rijden deze week, tot aan de grens en dan stappen ze daar over. Het wachten is echter weer op de grenspassen, maar dat zal ook vast weer goedkomen. Er vertrekken al veel mensen van het schip en het wordt echt rustiger aan boord. Donderdag zijn de laatste operaties gedaan en als alles goed gaat sluit eind deze week de afdeling.
Deze week kwam Baby ( VVF vrouw/meisje) weer terug naar het schip. We hadden haar een paar weken geleden weggebracht en in een taxi geholpen richting binnenland. Ze kwam weer terug naar het schip, omdat ze hulp zocht, een triest verhaal. Ze zou bij haar oma gaan wonen, maar die bleek overleden te zijn toen ze in het binnenland aankwam en toen kon ze bij niemand terecht. Haar ouders wonen ergens anders, maar hebben haar verstoten omdat ze urine lekt.
Uit nood is ze terug gekomen naar Monrovia naar een tante, maar ook daar kon ze niet blijven. De kamer ging teveel ruiken naar urine, want Baby verliest nog steeds urine en zal dat altijd blijven doen, er is geen volgende operatie meer mogelijk, omdat ze teveel beschadigd is van binnen. Haar tante had gezegd, : "ga maar weer naar het schip" en daar was ze dus maandagmiddag. Huilen en wat nu???? Dan breekt je hart toch, zo'n jong meisje die dan zo verder door het leven zal moeten. We hebben haar een nachtje hier gehouden en de volgende ochtend ben ik met Clemetine naar haar tante gegaan en Baby mee. We hebben met haar tante gepraat, maar kregen daar niet veel ingang. Toen we daar afscheid namen moest Baby weer erg huilen. We hebben haar tante uitgelegd dat ze niet gebaat is bij afstoting door haar familie, maar dat ze juist ondersteuning en bemoediging en liefde nodig heeft.
Ondertussen hadden we ook een mail gestuurd naar MDM ( Medicine du Monde) we kennen daar een arts, waar af en toe kontakt mee is en die in de omgeving van Baby haar dorp werkt. Zij reageerde gelukkig snel en heeft toegzegd dat we Baby die kant op kunnen sturen, dan gaan ze haar helpen om weer ergens te kunnen wonen bij familie en het probleem uitleggen van Baby. Het is toch in en in triest, gelukkig konden we de tante nog bereiken eind van de week en als alles goed gaat komt Baby morgen weer naar het schip, dan geven we haar geld voor de lange terugreis en het adres van de dokter waar ze dan eerst heen kan.
Laatst dacht ik nog aan haar, hoe het met haar zou zijn en nu stond ze dus deze week ineens op het dok.
Verder heb ik enorme mazzel deze week, want ik zit vanaf donderdag in een 1-persoonshut op dek 7, met douche en toilet en alles voor mezelf. Mooi uitzicht met 2 ramen en goed licht. 't Lijkt wel een cruiseschip nu...............
Bof ik even, Oebele ging een week naar Sierra Leone voor werk in de VVF kliniek en heeft me aangeboden dat ik zijn hut wel mocht gebruiken. Nou ik moet zeggen wat een heerlijkheid om even op jezelf te zijn.
Vrijdagmiddag weggeweest met een groepje een eind gereden en genoten van het mooie land, wat een belevenis. Zaterdag weer lekker uitgeslapen en daarna samen met Agnes een eind wezen fietsen en wat winkeltjes ingegaan. Gezellig even op een terras gezeten met uitzicht op zee. Bekaf en oververhit kwamen we terug, maar het was de moeite weer waard. Ik kon er heerlijk op slapen.

Vandaag naar de kerk van Cynthia, waar we uitgenodigd waren, omdat het de laatste zondag is dat dit kon. De dienst duurde errug lang ( 4 uren) Aan het eind kregen we allebei een jurk aangeboden als waardering voor al het werk wat we hier met Mercy Ships doen. Ook weer de jurk aangetrokken voor in de kerk, het is me wat.
 

Deze jurk is een echte Afrikaanse zeggen ze..........

Eind van de middag is de hele familie van Cynthia aan boord geweest, gegeten en een rondleiding over het schip, Agnes en ik hadden onze nieuwe jurken aangedaan en dat werd enorm gewaardeerd. Het was gezellig, vanavond hebben we ze thuis gebracht. Toch super handig dat ik hier mag rijden. Dat geeft wel een stuk vrijheid moet ik zeggen.

Nu, nog 2 weken en dan varen we hier weg, daar zie ik wel naar uit. Onderweg gaan we nog Sinterklaas vieren, want dat gaat allemaal gewoon door als je met Nederlanders en kinderen aan boord bent. Ook wel gezellig, Gea heeft ons speculaas en strooigoed gestuurd, dus dat kunnen we dan mooi gebruiken. Ik kan me haast niet voorstellen dat het in Nederland koud is en donker en winter. We hebben hier dit weekend weer peentjes gezweten. Het is heet en af en toe regent het even flink en dan is het erg vochtig in de lucht, sauna idee zeg maar.

Nou ik hou er mee op, nog een paar dagen lekker genieten van de hut waar ik nu slaap en dan weer naar dek 4.

Een hele goede week allemaal.

TERUG NAAR LIBERIA

Het is weer tijd om even wat van me te laten horen. Ik dacht dat er nog maar 1 week voorbij was, maar het zijn er alweer 2!!!!
Ik hoor dat het in Nederland nu echt herfstweer is geworden, hier wordt het steeds warmer.
Om jullie even lekker te maken...................., gister na lange tijd weer een dagje naar het strand geweest, heerlijk in de golven gedoken en gezwommen en ook op het strand gegeten en genoten van de prachtige zonsondergang. Was echt even ontspanning voor ons. Het zijn drukke intensieve weken geweest, de vroedvrouwen hebben inmiddels hun certificaat gehaald voor de training die ze hier gedaan hebben en zijn weer terug naar hun eigen ziekenhuis. Ze hebben in de 2 weken dat ze hier waren echt heel veel kennis opgestoken, heel mooi om te zien hoe geïnteresseerd ze waren en hoe ze hun best hebben gedaan.
Wat betreft het regelen voor vervoer naar Siërra Leone voor 4 groepen vrouwen, dat gaat moeizaam, op zich hebben we datums en alles klaar, maar het wachten is op een grenspas voor de vrouwen, we hebben alle pasfoto’s en namen hier in de stad ingeleverd en nu is het wachten………………….maar de tijd gaat snel en we hopen dat de passen op tijd klaar zullen zijn zodat we nog 4x naar de grens kunnen rijden naar Sierra Leone. Tussen 2 groepen moeten 3 dagen zitten, want voor de kliniek in Sierra Leone is het een stuk verder rijden dan voor ons.
Dus maar bidden en hopen dat het nog allemaal gaat lukken voor 30 november, want dan vertrekken we hier. We wachten af……………… Vrijdag hebben we de laatste dressceremonie gehouden en hebben we ook een paar vrouwen waarbij de operatie niet gelukt is gevraagd of ze mee wilden doen in de ceremonie en we hebben hun ook mooi aangekleed enz. Er waren nog 7 vrouwen, waarvan er (maar) 3 droog waren. De laatste weken zijn wat dat betreft verdrietig voor veel vrouwen, maar we hopen dat ze een volgende keer terug kunnen komen. Het was een emotionele dienst, waarin Clementine ( counselor) iedereen echt bemoedigd heeft met haar preek. Nog 1 week wordt er geopereerd, 16 november zal de laatste OK dag zijn. Wat betreft de VVF, er liggen nog een paar vrouwen die infecties hebben aan de wond, dus die blijven nog even en er zijn 7 vrouwen die wachten tot hun grenspas klaar is, zij gaan in de 1e groep naar Sierra Leone. We hebben ze hier gehouden op de afdeling, omdat ze allemaal ver weg wonen. Dus die hangen wat om en worden een hechte groep als ze straks samen op reis gaan.
Ik hoop zelf ook een paar keer te rijden, we gaan met 2 landrovers en het is ongeveer 4 uren rijden naar de grens.

Zondagochtend naar de kerk geweest van het koor wat hier laatst gezongen heeft. Het koor had een pak voor me laten maken, en wilde me dat overhandigen. Verder kreeg iedereen die had meegewerkt hier aan boord een certificaat van waardering, allemaal mooi geschreven.
Ik moest ter plekke de “jurk” aantrekken ( het werd me aangetrokken) voor in de kerk over de rest van m’n kleren en dat was natuurlijk wel lachen. We hadden voor het koor de opnames die gemaakt zijn op een DVD gezet en ik had allemaal foto’s voor ze uitgeprint. Het is een fijne kerk met visie en bijbelgetrouw. Je merkt de saamhorigheid echt en ze bouwen met elkaar aan de kerk, wat goed te zien is. Hun visie is om ook een school te kunnen bouwen op het stuk grond wat ze hebben en een kliniek te starten. Heel serieuze plannen.
Elke nacht slaapt er iemand uit de kerk in het bijgebouw, om te waken over al de instrumenten en stoelen enz. , want anders zou het gestolen worden, het is me toch wat.
Maar ze doen het toch maar met elkaar elke dag en elke week. Voordat wij vanochtend kwamen waren er 8 mensen gedoopt in de zee, de dienst begon daardoor wat later, want iedereen was naar zee geweest. Jammer dat we dat niet wisten, anders hadden we meegekund.
Ze hebben 2 pastors, die het werk geheel vrijwillig doen, geen vast inkomen dus, maar giften en gaven. De preek ging over de bouw van de stadsmuur uit Nehemia, dat we als we wat willen bereiken dat we het dan samen moeten doen. Bij de bouw van de muur hielp ook iedereen mee met zijn gezin. Het was een duidelijke boodschap

Daarna visite gehad, inmiddels hebben we al vaak mensen uitgenodigd om te eten op het schip en een rondleiding te geven. Gister waren dat een paar broers en zussen en pastors van Marie, de vertaalster waar we een paar keer thuis zijn geweest. Iedereen vindt het altijd prachtig om aan boord te komen kijken. De meeste Liberianen zijn nog nooit aan boord van een schip geweest en kijken hun ogen uit. Gisteravond weer een prachtig koor in de dienst, wat kunnen de mensen hier toch prachtig zingen, aan het einde was bijna iedereen weer aan het dansen. Heerlijk om mee te maken.

Vandaag is officieel bekent gemaakt dat we volgend jaar niet naar Sierra Leone gaan, maar terugkomen in Liberia voor een periode van 10 maanden. Om verscheidene redenen is deze beslissing genomen, we wisten het al een poosje, maar mochten er niks over zeggen.
Dat was best moeilijk, want ik wilde het graag aan de vertalers vertellen dat we terugkomen.
Maar vanaf vandaag is het dus officieel!!!!
Zelf vind ik het wel fijn om hier weer terug te komen na de Canarische eilanden, alles is bekend hier, dus dat scheelt een hoop energie om je weg weer overal te vinden en te wennen.
De Liberianen zijn er heel erg blij mee dat we terugkomen, het was vandaag al op de radio en in de krant. Voor de mensen in Sierra Leone is het wel moeilijk, want daar is uiteindelijk ook nog veel leed en ziekte en armoede. Maar de keus is weloverwogen gemaakt, ik zal jullie niet vermoeien met alle redenen die zijn opgenoemd, maar die zijn voor ons in ieder geval wel overtuigend.
Dus in april vlieg ik weer terug vanuit Monrovia…………….. ik zal binnenkort de vlucht gaan boeken. Het lijkt nog ver weg, maar de tijd vliegt voorbij.
Nou, dit was wel zo’n beetje het meeste nieuws wat ik heb, tot de volgende keer maar weer.
Groetjes, Mirjam