Hoogste tijd voor weer wat nieuws

Tjonge, jonge, al weer een week om van oktober. In mei vroeg iemand zich af hoelang ik het vol zou houden om de blogspot goed bij te houden. Nou je ziet het, er gaat steeds meer tijd tussen zitten, maar ik blijf schrijven hoor, alleen wat minder vaak.

Maar goed hier ben ik dan weer even met wat belevenissen enzo. Nog dik 8 weken en dan varen we weer weg van Monrovia, er staan nog heel wat operaties gepland tot 16 november en dan afbouwen en de ward inpakken zeg maar.

Ik werk nog steeds op de ward, wat erg gezellig is, toch een stuk ontspannener dan VVF coördinator moet ik zeggen. Weer een mooie kerkdienst gehad op de afdeling, de zaal zat proppievol en wie dat kon stond te dansen tijdens het zingen. Ook de kinderen doen dapper mee. Zondag moest ik voor een paar kinderen zorgen, er zijn er veel met brandwonden aan handen en voeten en hoofd, die ten gevolge daarvan contracturen hebben.

Het kind groeit door, maar de verbrande huid niet waardoor hand of voet niet meegroeit en kromtrekt zeg maar. Wat gebeuren er hier nog veel ongelukken door heet water of hete olie. Maar als je ook ziet hoe er gekookt wordt zie je het ook zo gebeuren.

Alles is laag bij de grond en staat wiebellig, dus als een kind er tegen aan loopt is het leed zo geschied met alle gevolgen van dien. De kinderen zijn stuk voor stuk om op te vreten en ik geniet er best van, is weer even wat anders dan allemaal vrouwen. De vaders of moeders zijn meestal mee, dus de bedbezetting is dubbel. Ze slapen bij het kind in bed, of gaan op een matras onder het bed slapen.

Ik mis de Anastasis wel hoor en ik hoor dat van meer mensen. De afdeling is nu dan wel een stuk groter, maar net als in ziekenhuizen thuis is groter niet altijd gezelliger helaas. Maar we kunnen nu wel meer mensen helpen en daar gaat het om. Maar toch ik blijf er nog even over doorgaan, dit schip is toch ongezelliger, en we missen het dek met zwembadje ook best wel, even afkoelen na je werk is er niet meer bij. Ook kom je gewoon minder mensen tegen in de gangen, je kunt je soms niet voorstellen dat er meer dan 400 mensen aan boord wonen en werken. Zo dat moest er even uit. Maar goed, ik probeer buiten het werk om, waar ik nog steeds van kan genieten, ook veel van het schip af te gaan, het land in en mensen opzoeken.

Vorige week samen met Agnes bij 1 van de vertaalsters op bezoek geweest, was erg gezellig.

Samen met man en kinderen en moeder ( oma) woont ze in een junction buiten de stad. Redlight heet het daar ( niet te verwarren met "redlight"in Amsterdam).

Er staat daar een groot gebouw waar ze de vis koelen en er wordt dan ook flink gehandeld in vis. ( eens een dochter van een visserman, altijd een...............) We hebben dan ook een heel lekker visje gegeten bij Marie, die ze op een vuurtje van kolen had gebakken, met plantaan ( gebakken banaan) Was lekker, maar kan toch niet tippen aan de gebakken tongetjes die m'n vader altijd klaarmaakte...............

Oma zat voor het huis op een stoel en is niet van haar plek weggeweest, ze had reumatiek, komt hier dus ook voor.
s Middags een flinke regenbui gehad en daarna een stuk gewandeld met Marie door de omgeving, op pad naar een weeshuis waar een nicht van haar werkt.

'Onderweg kwamen we langs een hutje waar Sarah ( een VVF patient) in bleek te wonen. Ze is tijdelijk bij haar zus, want ze komt nog een keer terug naar het schip voor controle en woont niet in de buurt. Ze was helemaal blij dat ze me weer zag en omgekeerd was het ook een grote verrassing. Meteen werd er een bankje neergezet en werden we omringd door de buren, je bent dan gewoon even een bezienswaardigheid en dat voelt soms wel vreemd hoor. Kinderen willen je even aanraken en aan je haar voelen. Oh......., zeggen ze dan helemaal verrast:" it is soft!!!!!!!"

In het weeshuis werden we hartelijk ontvangen door een grote groep kinderen, spontaan werd er een welkomstlied ingezet, ik stond gewoon te huilen daar, zo ontroerend, zo recht uit het hart en met volle borst stonden ze voor ons te zingen. Dat kun je nooit overbrengen als je er niet bij bent geweest. We gaan er nog een keer heen, want Marie haar nicht was er niet en Marie gaat nog een keer voor ons koken, palmnoten met rijst of zoiets. Dus maar weer een keer wat plannen.

Verder dus veel aan het werk, het weer wordt een stuk beter en dat is heerlijk, het is nog niet zo superheet gelukkig, maar dat komt ook doordat we aan zee zitten. Er is hier altijd een lekker briesje, in de stad is het wel heet als je daar komt. Zaterdag ben ik nog aan het fietsen geweest met Agnes en dan voel je hoe warm het is zeg. 'Even' naar de stad, enorm wat een drukte op zaterdag, het is ook overal hetzelfde wat dat betreft, op zaterdag moet iedereen schijnbaar de stad in. Wat een druk verkeer en een stank op straat, veel stof en rook, brrrrrr dan ben je wel blij als je de zeebries weer ruikt en voelt.'

Nou we gaan weer een nieuwe week in, maar weer zien wat die gaat brengen.

De groeten allemaal en oant sjen!