Vrij en bijgetankt!

Na 4 vrije dagen ben ik weer een beetje bijgetankt, dat was wel even nodig na die drukke periode met al dat geregel rondom de VVF. Dat hebben we eerst afgesloten voor de komende 4 weken. Nu nog 2 presentaties voorbereiden voor eind september en begin oktober, zie ik wel een beetje tegenop, maar het hoort er allemaal bij. Elke vrijdagochtend is er een programma voor alle crew om te zien en te luisteren wat er allemaal gebeurd aan boord van het schip en daarbuiten met de projecten. Nu hebben ze mij daarvoor ook ingepland om wat te vertellen over het VVF programma, zo zie je maar, je begint als wardnurse en voordat je het weet sta je voor een groep een presentatie te geven. In oktober wordt er van me verwacht dat ik een les geef aan de nieuwe verpleegkundigen aan boord ook over de VVF en wat er van ons verwacht wordt voor de laatste VVF weken.

Agnes had nog heeeeeeel veeeeel oorbellen, armbanden en kettingen meegenomen na een superactie op haar werk en die hebben we hier nog gesorteerd ( kilo's in de koffer)

Dus die liggen klaar voor de volgende ronde. Iedereen die oorbellen enz heeft gedoneerd: HEEL HARTELIJK BEDANKT DAARVOOR !!!!!!!!!

Inmiddels heb ik contact gehad met het hoofd van de school met de medische studenten, waar ik voordat ik het wist ook ineens voor de klas stond. Ik heb weken geprobeerd de man te bellen om een afspraak te maken, maar deze week had ik hem eindelijk aan de lijn.

In november kan er een groep studenten een middag komen, ik vroeg hem hoeveel medische studenten de school had, nou 225 vertelde hij, hoe zullen we dat eens aanpakken zei hij, in een paar dagen maar, zo had hij gedacht............................

Nou, dat was niet echt de bedoeling, zulke grote groepen kunnen we hier niet aan boord hebben, hij dacht dat ze een paar dagen stage konden lopen. Nou die droom heb ik maar even uit de wereld geholpen en geprobeerd duidelijk te vertellen wat het plan is. Lastig hoor over de telefoon iets bespreken op z'n Liberiaans. ( ik dacht steeds dat hij vroeg waar ik vandaan kwam en antwoordde steeds 'I am from Holland 'en dan schoot hij weer in de lach, want hij vroeg me iets heel anders)

Maar goed we zijn er uit gekomen, ik heb alleen die 2 klassen nu uitgenodigd waar we toen mee hebben gepraat en die ook met de vraag kwamen om het schip te mogen zien. In totaal zullen er dan zo'n 60 studenten komen. Dus nu officieel een plan ingediend, wat nu z'n weg door het managment en de security enz gaat en dan hopenlijk accoord bevonden wordt. Dan moet ik nog vrijwillgers zoeken die mee kunnen helpen met organiseren en uitvoeren van alles. Woensdagmiddag op pad geweest met Clemetine, we hebben een paar patienten bezocht die hier geopereerd waren in juni en juli, gewoon om contact te houden en te horen hoe het gaat.

De vrouwen wonen ver af, we zijn de hele middag op pad geweest om 2 vrouwen te bezoeken, gingen om 13:00 weg en waren om 19:30 weer aan boord. Weer heel wat gezien van de omgeving en hoe deze vrouwen wonen en leven.

Met de 1 ging het heel goed wat betreft het herstel van de VVF, geen lekkage meer, maar de andere vrouw had toch nog wel wat last van stressincontinentie, dus geprobeerd het belang van de bekkenbodemspier oefeningen weer duidelijk te maken. Dit hoor je vaak na de operatie, de spieren in de bekkenbodem zijn dusdanig verslapt dat het moeilijk is om de plas op te houden.

Elke dag nog dagelijks oogoperaties zoals van baby Sah, een meisje van 2 jaar oud, die blind en doof was. Ze had aan beide ogen cataract, nu kan ze zien, dus gaat er een wereld voor haar open.

De mensen in het dorp hadden tegen de moeder gezegd niet naar Mercy Ships te gaan, ze waren bang dat we de ogen eruit zouden halen en hun als slaven mee zouden nemen...........hoe komen ze erbij. Maar de moeder, Bendu, geloofde stellig dat God de controle had over dit alles en had het volste vertrouwen erin dat het goed zou komen.

Ik heb de afgelopen 4 dagen niet veel gedaan, geslapen, geluierd, naar de stad geweest om lappa's te kopen,naar het strand geweest, weer in de zee gezwommen, heerlijk het kon weer de stroming neemt echt af nu, je merkt dat het regenseizoen toch op z'n einde loopt, de maand september valt nog reuze mee tot nu toe.

Vanmiddag lekker geluierd op het dok, heerlijk briesje en de zon scheen!

Vanochtend naar een kerk geweest een eindje buiten Monrovia, van de weg af een beetje het land in zeg maar. Mooie dienst, een eenvoudige gemeente met een duidelijke boodschap!

( op de foto de voorkant van het gebouw)

Dan zit ik daar en denk aan Holland en dan denk ik: "wat doen wij in Nederland soms toch moeilijk met elkaar in onze kerken en gemeentes". Wat maken we ons vaak druk om de kleine dingen die volgens ons niet goed gaan, het gaat niet om de verpakking van de boodschap, het gaat om de inhoud en dan maakt het niet uit hoe de omgeving eruit ziet en welke kleur de muren hebben bij wijze van spreken.

Hier is het zo simpel, geen mooie gebouwen , geen dure installaties of beamers, gewoon een trommel en een salsabal en je handen om in te klappen, gewoon een zaal in een heel oud gebouw van de YMCA, geen ramen, geen deuren op een bovenverdieping een paar stoelen en banken. Maar het maakt allemaal niets uit, God is hier aanwezig en het geloof is rotsvast, intens en mooi was de dienst, net wat ik even nodig had. Er blies een heerlijk windje door de openingen waar eigenlijk ramen zouden moeten zitten en de preek was goed te verstaan en te begrijpen, het werd heel beeldend uitgelegd. Dus ook geestelijk weer bijgetankt.

Het is goed om van het schip af te zijn, het blijft tegenstrijdig als je kijkt naar het land waar we zijn en hoe wij dan hier aan boord kunnen leven. De Afrikanen zeggen weleens als ze aan boord stappen dat ze het gevoel hebben in Amerika te zijn en dat heb ik soms ook wel en daarom heb ik altijd grote behoefte om het schip af te gaan en onder de mensen te zijn die hier wonen.

Nou, dat was het weer even, iets meer inspiratie dan de vorige keer. De komende week zal ik denk ik niet veel te vertellen hebben in de nachtdienst, althans dat hoop ik maar, want dan is het een goed teken dat iedereen lekker ligt te slapen en hopenlijk kan ik dat overdag ook een beetje. Vast wel, wat dat betreft ben ik een slaapkop.

Er zijn vandaag weer 2 nederlandse verpleegkundigen aangekomen, volgende week komt er weer eentje. Gezellig al die Nederlanders, nog even en we kunnen het schip overnemen en Nederlands als voertaal nemen, we zijn echt goed vertegenwoordigd hier aan boord. De kapitein is een Nederlander, de security officer is Nederlands, ons hoofd van de medische afdeling is Nederlands en ga zo maar door.................. We kunnen trots zijn op ons kleine landje dat zoveel vrijwilligers brengt naar Mercy Ships!

Maar hoe dan ook, het belangrijkste is dat we elke dag gezond weer opstaan en ons werk hier kunnen doen uit liefde voor God, die ons hier allemaal op de een of andere manier naartoe heeft geleid, om samen ( waar ter wereld we ook vandaan komen) te werken en te doen wat we kunnen doen hier in dit land waar zo enorm veel nood is op allerlei gebieden.

Dat blijft nog steeds heel bijzonder, mensen komen en gaan hier op het schip, maar alles blijft doordraaien en werkt. Natuurlijk zijn er wel eens strubbelingen, maar dat hoort erbij, maar als je ziet met hoeveel nationaliteiten we op de afdeling werken, dan zou je haast niet geloven dat het mogelijk is om een ziekenhuis draaiende te houden, daar kan er maar 1 de leiding in hebben en dat is onze grote God. Hier zingen ze : "I have a BIG GOD(do), he is always by my side" en zo is het maar net, die BIG GOD ervaren we hier elke dag opnieuw.