De draad weer opgepakt

Het is zaterdagochtend en dit weekend doe ik het even rustig aan. We hebben echt de draad weer opgepakt, zo voelt het en dan heb je je rust in je vrije dagen echt weer nodig. Ik in ieder geval wel ( ik merk toch dat ik "ouder' wordt........)

De president van Liberia is deze week ook weer aan boord geweest, dat is altijd een hele happening met allelei beveiligingsregels enz. Eerst komt er een groep soldaten aanrijden en neemt met veel bombarie hun plaats in op het dok met grote geweren voor het geval dat. Dan komen er allerlei auto's met van die bodygards aanrijden die op een plank naast de auto zo'n beetje uit de auto hangen en dan komt de president.

Aan boord heeft ze een toespraak gehouden en er waren nog meer mensen aanwezig van de regering en Mercy Ships heeft laten zien wat het plan is voor de komende 10 maanden op allerlei gebieden. Operaties, landbouw, kerken, waterputten en noem maar op.

Maandag hebben we een grote screening gehad in een nieuw voetbal stadion. De foto's hiervan zijn nog niet vrijgegeven, die moeten eerst via de pers en noem maar op, maar de volgende keer kan ik er misschien een paar plaatsen om een indruk te geven van hoe groot zo'n rij mensen kan zijn ( toch nog 1 gevonden, buiten het stadion gemaakt van de rijen ) Geschat wordt dat er 1300 tot 1500 mensen zijn geweest die in de rij hebben gestaan. Maar lang niet iedereen kon het stadion in, niet omdat het stadion te klein was, maar omdat ze klachten en ziektes hadden waar wij niks aan kunnen doen. Wat dat betreft doet Mercy Ships alleen gespecialiseerde operaties en een paar algemene. Er komen altijd mensen naar zo'n dag toe met maagklachten, rugpiijn enz. en helaas kunnen we deze mensen niet helpen.

Bij de ingang van het stadion werken dan 5 verpleegkundigen die moeten beoordelen of iemand wel of niet naar binnen kan. Heel veel mensen konden wel naar binnen en hebben nu een afspraak voor operatie in de komende 10 maanden.

Verder zal er over een paar weken op het dok nog een screening zijn van de plastiche chirurg, er zijn nu alwel mensen voor geselecteerd die dan komen en ook voor orthopedie. Het is helaas niet altijd mogelijk dat de desbetreffende arts aanwezig kan zijn bij de screening. Dus dan wordt het op deze manier opgelost.

Zelf heb ik bij de beveiliging buiten het stadion gewerkt in de ochtend en kon later naar binnen om te helpen bij het afnemen van de voorgeschiedenis van de patienten en bloeddruk enz. op te nemen. Het was een lange dag, om 6 uur 's ochtends zijn we die kant opgegaan en zelf was ik om half 8 's avonds weer terug aan boord. De laatste groep kwam om 9 uur weer terug.

Alles is goed verlopen en we verwachten veel patienten aan boord te ontvangden.

Deze week zijn de eerste operaties weer gedaan en loopt de zaal weer vol. Ook dagelijks weer veel oog operaties, deze mensen gaan dezelfde dag weer naar huis.

De afdeling leeft weer, de vertalers zijn weer terug en het voelt weer goed. We hopen weer veel mensen te kunnen helpen net als vorig jaar om ze een kans op een ander bestaan te bieden.

Verder is er in het land niet zichtbaar veel veranderd, de leefomstandigheden zijn nog hetzelfde en het maakt je triest als je ernaar kijkt. Wat moet er toch gebeuren om dit land weer op te bouwen. Elke dag weer stromen de mensen naar de stad om hun kraampje neer te zetten en te proberen hun waar te verkopen. Wat een opgave elke dag weer om geld te verdienen of niet en maar te zien of je die dag te eten krijgt. Nog steeds is 85 % van de bevolking werkloos.

Het enige wat de mensen hoop geeft is dat er geen oorlog meer gaande is, wij kunnen ons dat niet voorstellen hoe dat geweest moet zijn om 14 jaar in onrust en oorlog te leven. Werkelijk alles is kapot. Dan zal het inderdaad goed voelen als in ieder geval de angst weg is om neergeschoten te worden. Maar nu de rest nog. De regering werkt hard, maar de zichtbare resultaten zijn nog niet veel. De straten in de stad zijn vies en stinken. Er ligt nog steeds enorm veel afval op straat en je ziet soms een paar mensen aan het opruimen met een kruiwagen en een schep.

Hier aan boord is het dan weer een heel contrast met de stad. We leven hier wat dat betreft zo luxe. Terwijl als je het vergelijkt met hoe we thuis leven, ook weer een groot verschil is.

Dat voelt toch altijd nog dubbel als je dan de hele dag van boord bent geweest en je komt terug en kan een douche nemen en in een schoon bed kruipen. Natuurlijk waardeer je het enorm, maar het blijft vreemd voelen. De vertalers waar je de hele dag mee gewerkt hebt gaan weer terug naar hun verblijf en hebben geen stromend water en airco en noem maar op.
Hier aan boord leven we in het westen zeg maar en van het dok of sta je in Afrika.

Op Valentijnsdag zijn alle vrouwen tijdens de lunch toegezongen door de mannen aan boord, dat was wel erg leuk.

Vanavond gaan we met de hele ploeg uit eten, althans, voor wie er zin heeft. We gaan naar een restaurantje op het strand, dat gaat vast weer gezellig zijn, het hoort er allemaal bij als je hier met elkaar aan boord leeft en werkt.

Nog 6 weken dan kom ik weer naar Nederland en ik zie er naar uit. Weer in m'n eigen huisje wonen en m'n eigen familie en vrienden weer opzoeken. Aan de andere kant zal het ook best wel moeilijk worden om hier weg te gaan en zoveel achter te laten wat je opgebouwd hebt. Weer zo'n dubbel gevoel, maar ook dat hoort erbij. Het wennen in Nederland zal ook niet makkelijk zijn denk ik na een jaar weg te zijn geweest. Maar goed dat zien we in april wel. De komende weken zal ik m'n beste beentje nog voorzetten en hoop nog veel te kunnen doen en betekenen voor de mensen hier.

Goed weekend en oant sjen.