Even bijpraten

Zo weer even bijpraten...............

Alweer dik een week om, waar blijven de dagen???

Vorige week een paar nieuwe verpleegkundigen ingewerkt en alles voorbereid voor de VVF screening van afgelopen maandag. Die dag is goed verlopen, ik ben Ineke aan het inwerken en het is heerlijk om samen te werken, het scheelt best veel op zo'n drukke screeningdag. De arts Dr. Steve heeft ook iemand mee die hij inwerkt. We hebben 34 vrouwen in kunnen plannen voor de komende 3 weken en dinsdag zijn de eerste OK's weer begonnen wat de VVF betreft. Deze week werken we dan nog samen voor de VVF coordinatie en dan neemt Ineke het volgende week helemaal over van me en ga ik weer op de afdeling werken. Daar heb ik ook zin in.

We zijn nog een keer in het JFK ziekenhuis geweest op de VVF ward en hebben de verpleegkundigen uitgenodigd om hier een dag mee te lopen om de beurt en wij daarheen. Dus dan ga ik me daar weer wat mee bezighouden.

Afgelopen zondag zijn we in alle vroegte ( 7 uur 's ochtends) naar een doopdienst in zee geweest.

Dit was bijzonder en eenvoudig. De man van Anneke ( Nederlandse die hier woont en getrouwd is met een Liberiaan) heeft zich laten dopen en wij waren uitgenodigd. Hij was voorheen moslim, nu christen. Dus om 6:30 al in de auto en op pad.

Er werden zo'n 10 mensen gedoopt, er waren een paar vrienden en familieleden en na het dopen ging de groep naar de kerk waar een dienst gehouden zou worden.

Gewoon in de eigen kleren het water in en kopje onder, precies zoals het in de bijbel staat.

Een stukje verderop was ook een groep die zich liet dopen.

Na het dopen in de natte kleren naar het huis van Anneke en haar man( is ook zo weer droog hier) waar we uitgenodigd waren voor het ontbijt. Dat was heel gezellig, we zaten buiten achter het huis en hebben weer heel wat afgepraat. Ze hebben ons uitgenodigd om met hun mee te gaan naar het dorp waar de ouders van Mamboe wonen en we gaan er zaterdag een dagtocht van maken. We hebben 2 auto's uit kunnen schrijven en gaan met een hele ploeg. Weer wat meer van het land zien.

Op de afdeling gaat alles weer z'n gang. Het is de afgelopen week een hele hectische week geweest. Er waren een paar patienten naar het dok gebracht voor noodhulp. Ze hadden vreselijke infecties en een jongetje van 4 bleek een ernstige vorm van kanker te hebben. Dat was spoedeisende hulp wat dat betreft en ze werden allemaal op de IC opgenomen.

Dit weekend is het jongetje van 4 overleden en ook een jongen van 14. De andere patienten lijken op te knappen, alhoewel ze flinke infecties hebben. Ze worden geisoleerd verpleegd om te voorkomen dat de bacterien zich verspreiden.

Heel triest dat deze kinderen overleden zijn, maar als ze in deze toestand in Nederland opgenomen waren, hadden ze het ook niet kunnen overleven.

Het schreinende is dat met de infecties het in principe behandeld had kunnen worden in een vroeg stadium als de basisgezondheidszorg hier goed zou functioneren en als er bijv. een tandarts zou zijn. De mensen die naar het schip komen hebben er waarschijnlijk al heel lang mee omgelopen en geen zorg kunnen krijgen. Dan is het op een gegeven moment een levensbedreigende situatie geworden en zo komen ze dan bij ons aan boord.

Er worden nu veel mensen geopereerd aan een liesbreuk en aan struma's en tumoren in gezicht en hals en vele oogoperaties per dag. Dat gaat aan de lopende band ( de cataract operaties), alleen de kinderen worden een nachtje opgenomen, de volwassenen gaan dezelfde dag weer naar huis.

Sinds vandaag woon ik in een 1-persoonshut. Heerlijk. Clementine is 6 weken op vakantie ( zij werkt en woont hier al 10 jaar) en ik mag haar hut gebruiken. Vandaag dus verhuisd en ze komt pas terug als ik al weg ben. Dus de laatste weken alvast wat wennen aan het "alleen" wonen, voor zover dat kan op een schip. Daar ga ik nog lekker even van genieten.

Wordt vervolgd.....................