Nog 4 dagen

Zo, nu schiet het ineens op zeg, ik heb al een poosje niet meer geschreven op de blog. Ik heb het gewoon veel te druk met allerlei afspraken en afscheid nemen van iedereen.
M'n dagen zitten werkelijk volgepropt de laatste weken en dan nog werken ook natuurlijk, want daarvoor ben ik hier tenslotte gekomen. Maar er is naast het werk ook zoveel en de contacten die ik hier op heb kunnen bouwen zijn waardevol en belangrij geweest.
Nog even een heel kort verslagje van de laatste weken, ik kan lang niet alles vertellen maar dat komt thuis wel weer voor degenen die ik snel weer ga zien.

Vorige week nog naar de school geweest waar de kinderen van Cynthia nu naartoe gaan. Met de leerkrachten gesproken en de kinderen elk in hun eigen klas opgezocht. Op de foto staat Abigail trots in de midden. Ze doet goed haar best en ik ben zo blij dat we hun naar school hebben kunnen helpen, nu gaan ze echt wat leren. Alle kinderen zijn een kop groter dan de rest van de klas, ze hebben nog heel wat in te halen want ze zijn nooit naar school geweest. Maar het gaat vast lukken, na schooltijd gaan ze naar de studieklas om bij gespijkerd te worden. Super, ik hoop de echt nog weer eens op te zoeken om te zien hoe het gaat!
Ook nog bij Emmanuel in een prive kliniek geweest. Emmanuel werkt als vertaler op de ward, en werkt daarnaast in een prive kliniek om z'n studie te betalen. Hij wil dokter worden. Je verwacht heel wat van een prive kliniek, maar dat viel nogal tegen. Het is een oud gebouw en veel materiaal is er niet aanwezig, mensen moeten dik betalen om geopereerd te worden. Elke zondag komt er een chirurg om te opereren op z'n vrije dag van het ziekenhuis om wat bij te verdienen. Emmanuel was heel erg trost op deze werkplek en heeft ons alle zalen en noem maar op laten zien. Als er iemand overlijdt in de nacht komt de persoon in een " hokje" te liggen met de naam: End of roadBij ons op de ward is het "gezellig" , ik werk nog steeds op de afdeling met de VVF vrouwen en ben echt aan het afbouwen. De zorg wordt minder intensief en we hebben het goed met elkaar. Sommige vrouwen zijn hier al bijna een hele maand, dus dan weet je een beetje wat je aan elkaar hebt.
Afgelopen weekend nog weg geweest naar Anneke en Mambu en daar geslapen. Was errug gezellig, lekker van het schip af nog even.
Zondag hadden we nog een koor uitgenodigd en dat voelde een beetje als een afscheidsfeestje voor mij. Het was weer prachtig!!!!!!! We hebben met elkaar gegeten en daarna heeft het hele koor een rondleiding gehad over het schip. 's Middags toen ze aankwamen zaten ze al te zingen in het busje met z'n tiggen. Iedereen er in gepropt en goed gehumeurd. De zaal zat weer lekker vol op de zondagavond.
Na de dienst werd er spontaan een collecte gehouden en die heeft flink wat opgeleverd. Het koor wil graag een CD opnemen en heeft nog meer plannen voor de kerk, dus ze kunnen het geld goed gebruiken. Ik had 2 lappas gekregen van mama Louise ( voor de ingewijden) en heb daar nog snel maar even een dress van laten maken, die ik natuurlijk aan moest, want het was het koor van Louise en Mathilda hun kerk. Super hoor, wat een zegen als je zo kunt zingen en iedereen daarmee kan bemoedigen.
Mama Louise heeft aan het eind van de avond nog een woordje gesproken, was ontroerend........


Over ontroerend gesproken, het afscheid nemen valt niet mee zo nu en dan. Net zoals ik vorig jaar van veel mensen afscheid heb genomen in Nederland ben ik nu hier ook bezig met afscheid nemen. Maar ik heb zeker plannen om nog eens terug te komen naar Liberia, zonder Mercy Ships, maar gewoon op bezoek hier en iedereen weer eens zien.
Nog 2 dagen werken en dan een dagje vrij en inpakken en de volgende dag vlieg ik terug naar Nederland. Ik hoop dat het weer een beetje goed zal zijn.
Heerlijk weer naar m'n eigen huis, weer een raam open kunnen zetten en in m'n eigen bed slapen en m'n eigen potje koken en noem maar op en natuurlijk iedereen weer zien en spreken, ik heb alweer heel wat afspraken in m'n agenda staan en iedereen die langs wil komen is van harte welkom. Ik hoef niet direct aan het werk, moet nog een baan zoeken, maar wil daar echt de tijd voor gaan nemen en bijkomen van dit intensieve bijzondere jaar wat ik hier heb gehad.
M'n draai weer zien te vinden, ik zal Liberia best gaan missen en veel lieve mensen die ik hier heb leren kennen, maar ik kom vast een keer terug!



Als ik thuis ben zal ik nog wat schrijven op de website en dan hou ik er mee op.
Het is best vreemd soms als je erover nadenkt dat je met zoveel mensen tegelijk je leventje deelt via het internet. Maar het is een prima gelegenheid om iedereen een beetje op de hoogte te houden en alvast heel veel foto's te laten zien. Het was soms ook erg goed om te doen, om je verhaal op papier ( nou ja papier) te zetten en te delen.
Bedankt voor iedereen die zo meegeleefd heeft en gereageerd heeft en via de mail contact heeft gehouden. Dat heeft me goed gedaan.
Tot over een paar dagen............... het klinkt me nog steeds vreemd in de oren, het wordt pas echt als ik in het vliegtuig zit denk ik.
Liefs, Mirjam