Avonturen in de avonduren!

Deze week weer lekker gewerkt en veel kunnen doen, ik kom er goed in. Het werk is afwisselend en uitdagend en indrukwekkend als je meer met de vrouwen kunt praten, ook heel verdrietig soms, ik krijg steeds meer respect voor deze vrouwen, wat moeten die een sterke wil hebben om te leven en door te gaan.
Buiten het werk om gebeurt er ook nog wel eens wat, zoals vrijdagavond.
Kate ging weg, ze was hier een jaar geweest en we konden het goed met elkaar vinden dus ik had aangeboden om haar weg te brengen naar het vliegveld. Samen met een paar 'bonedocters' en een collega dus op pad. Het zat wat tegen in het verkeer maar na 2 uren rijden waren we op het vliegveld. Daar bleek dat vlucht nog meer vertraging had gekregen dan dat ie al had.
Kate en de bonedocters gingen de vertrekhal binnen en moesten daar dus wachten.
Wij moesten ook weer 2 nieuwe bonedocters ophalen en nog een nieuwe verpleegkundige, dus dat werd wachten!!!! Het was half 7 en de vlucht zou om 8 uur komen, maar dat werd uiteindelijk 20 voor 10.
Maar goed, we zijn op het stoepje gaan zitten voor het vliegveld en zaten wat te praten, het duurde niet lang of we hadden wat jongelui om ons heen waar we mee aan de praat raakten en een vrouw waar we pinda's van kochten. We praten wat en zaten toen ineens met elkaar te zingen, de jongens wilden ons allemaal Liberiaanse liedjes leren en de tijd vloog om. Ze waren ook christenen en hadden veel liedjes. Iedereen begon mee te doen en voor we het wisten stond er een aardig grote groep om ons heen te zingen en te dansen. Heel gezellig en ook mooi, want op die manier konden we ook laten weten en zien dat God van ons mensen houdt.
1 van de teksten van de liedjes was: I am over my situation, my problems are under my feet, when Jezus lifts me up I will rise, I will rise for evermore............ en I have a big Goddo, he is always by my side.............. en great things he has done, greater things he will do, unto God be the Glory, great things he has done.........Het zijn allemaal teksten die tijdens de oorlog door de mensen gemaakt zijn. Ik heb een nederlands liedje gezongen, maar dat boeide ze niet zo, na een paar regels gingen ze weer op hun eigen tekst over. Daarna gingen ze bidden voor de dokters die zouden komen en hebben wij voor hun gebeden. We hebben eigenlijk een onverwacht heerlijke avond gehad daar op het stoepje voor het vliegveld en de tijd vloog om, we hadden mazzel dat het droog was die avond. Om 20 over 10 reden we richting Monrovia en we waren om half 12 aan boord. De rit was lang en donker, je ziet echt bijna niks, gelukkig scheen de maan een beetje. Het was voor mij de 1e keer in het donker, de bonedocter vroeg me waarom ik zo langzaam reed ( 60 km/uur), ik heb gezegd voor de veiligheid, er zitten onverwachts diepe kuilen in de weg, zeker als je de weg voor het eerst rijdt weet je niet waar de kuilen zitten, 'k heb maar niet gezegd dat het voor de 1e keer was, dat heb ik vandaag gedaan. Maar we zijn veilig aangekomen.
De vrouw die de pinda's verkocht bleek volgens ons cataract te hebben en we hebben haar de naam van een kliniek gegeven waar de oogartsen wekelijks komen, als het inderdaad is wat wij denken dan kan ze geopereerd worden aan haar oog. Ze heeft 7 kinderen en haar man is blind, zij verdiend dus de kost met verkopen van pinda's op het vliegveld en kan eigenlijk geen dag missen wat betreft inkomsten. We hebben haar geld gegeven voor een taxi naar de stad, want anders is het gewoon te kostbaar voor haar om te komen. Alles uitgelegd wie we zijn en wat we doen. Ik hoop dat ze komt, ze zal ons bellen als ze naar het schip komt.
Verder regent het nog steeds heel erg veel, dus ik heb niet echt het gevoel dat het al juli is,de temperatuur is lekker op het moment, net als een zomeravond in Nederland.
De Anastasis is nog steeds onderweg naar India, ze zijn in de haven van Kaapstad geweest en varen nu aan 1 stuk door.
Nou, dit was het weer voor deze keer.