Gebed om rust

Dit gebed is verwerkt in een boek, echt een aanrader om te lezen. Het is een boek van Trevor Hudson, leest makkelijk en is duidelijk.

God geef me de rust,
om te accepteren wat ik niet kan veranderen,
de moed om te veranderen wat ik kan
en de wijsheid om het verschil te zien.
Om te leven bij de dag, om te leven bij het moment.
Om moelijkheden te zien als de weg naar rust,
om, net als Hij, de zondige wereld te accepteren zoals hij is,
niet zoals ik hem graag zou hebben.
Erop vertrouwend dat Hij alles in orde zal maken,
als ik me overgeef aan zijn wil.
Dat ik redelijk gelukkig mag zijn in dit leven
en voor eeuwig ultiem gelukkig met Hem.

Amen.

Voor de klas, JFK en screening

Hallo allemaal,


Weer een week voorbij, waar blijven de dagen. Weer van alles beleeft dus een lang verhaal. Maandagmiddag ging ik samen met Cynthia, Linda en Gea naar de school waar haar oudste dochter op zit en nog een jaartje daar af moet maken. Een stichting in Nederland betaald via mij het schoolgeld voor haar 5 kinderen en de vakantie is hier bijna weer voorbij, dus we moeten het 1 en ander regelen en betalen. Dus op pad.

We moesten haar dochter inschrijven bij het hoofd van de school en schoolgeld betalen, al pratend vroeg hij wat we deden enz. Toen hij hoorde dat we verpleegkundigen waren stonden we een paar minuten later totaal onvoorbereid voor een klas met medische studenten die alweer gestart waren met de studie. Hij wilde dat we ze bemoedigden en dat we ze misschien wat konden leren.

.

Nou daar sta je dan, alle studenten stonden voor ons op en vroegen in koor hoe het met ons ging. Voor het blok gezet dus, maar we hebben het er goed van afgebracht, ik heb wat verteld over de verpleging en over mezelf en wat voor opleiding en ervaringen ik heb en Linda heeft wat over het lab verteld. Daarna werden we naar een ander klaslokaal gebracht, daar zaten de 2e jaars studenten. Dus weer overnieuw. Ze wilden natuurlijk allemaal graag het schip zien en inmiddels hebben we een plan bedacht om ze uit te nodigen op een ochtend of middag of hele dag en een programma te maken om ze niet alleen het schip te laten zien, maar ook echt iets te leren waar ze wat aan hebben. Een nuttige les of wat dan ook, maar daar moet eerst toestemming voor komen, want dan haal je wel ineens dik 50 mensen aan boord. Dus ik heb het plan ingediend en ik hoor volgende week of we groen licht hebben.

Dat lijkt me echt heel leuk om te doen, zoiets organiseren, artsen vragen om wat te vertellen en uitzoeken bij de school waar behoefte aan is wat betreft een les ofzo.

Maandagochtend zijn we samen met Dr. Steve, de arts waar we nu mee werken, naar een lokaal ziekenhuis geweest. We hoorden vorige week dat ze daar een VVF programme hebben gestart via een Amerikaanse organisatie, er zijn 2 artsen opgeleid in Nigeria ( in een VVF kliniek van een Nederlandse arts, Kees Waaldijk) en ze doen daar sinds februari dit jaar ook VVF operaties.

Super dus, toen we dat hoorden hebben we besloten om een kijkje te gaan nemen. Maandag hadden we een dag de tijd daarvoor dus die hebben we goed benut. De arts opereert daar 2x per week een dag, niet erg veel, maar toch een goed begin, want voorheen was er helemaal niks voor deze vrouwen. We kunnen we nu dus doorverwijzen naar het JFK hospital in Monrovia.

Op zich hebben we een positieve indruk gekregen. Alles is wel enorm verouderd, maar het werkt wel en de verpleegkundige die we spraken wist goed waar ze het over had en was ook opgeleid in Nigeria. De vrouwen hoeven niks te betalen alleen hun moeten ze zorgen voor eigen water en een emmer om op te plassen en zeep en een handdoek, verder wordt alles betaald door die organisatie. Jammer dat we het nu pas hoorden, maar goed. We hebben de arts uitgenodigd om een dag mee te draaien in de OK aan boord met Dr. Steve, maar hij is niet op komen dagen deze week. Misschien komt hij volgende week onverwacht langs, je weet het hier nooit in Afrika. Wij zijn ook gewoon op de bonnefooi gegaan, want we konden alleen maandag even er tussen uit.

We hebben een rondleiding gehad door het ziekenhuis waarvan wat foto's. Interessant!
 

Dinsdag weer een drukke hectische screeningdag op het dok voor de 3e groep VVF operaties. We hebben 32 vrouwen in kunnen plannen voor de komende 3 weken, dus dat is weer super.

Weer een paar dressceremonies achter de rug deze week en we gaan door met het lesgeven aan de vrouwen over de bevalling enz. 3 x per week proberen we dat tussen de bedrijven door te doen. De vrouwen zijn erg geinterresseerd, we leggen ze uit waardoor ze hun probleem( incontinent) hebben en houden het zo simpel mogelijk door platen te gebruiken en we hebben een onderlichaam waar je een baby uit kunt laten komen zeg maar. Voor veel vrouwen gaan de ogen open als ze zien hoe een vrouwenlichaam er van binnen uitziet en wat nu wat is en hoe het werkt. Het maakt ze een hoop duidelijk en er wordt heel wat afgegiecheld als je uitlegt waar de poopoo ( ontlasting) uitkomt en waar de peepee ( urine) uitkomt en where the man goes in and the baby comes out (waar de man naar binnen gaat en de baby uitkomt.) Heel simpele taal, maar het werkt het beste, de meeste vrouwen zijn ongeschoold en kunnen niet lezen of schrijven, met platen werken gaat het beste. Ik heb het geleerd van een vroedvrouw aan boord.

Dan leggen we nog uit dat ze 6 maanden na de operatie geen mamma,pappa bussiness mogen hebben( sex), omdat dan de hele operatie voor niks is geweest, ook niet small, small zoals ze dat hier zeggen. Gister zei dr. Steve dat als de mannen dat te moeilijk vinden dat de vrouwen hun man dan maar naar het schip moeten sturen, dan zal hij er wel wat aan doen, nou toen lagen de vrouwen helemaal dubbel van het lachen. Die zien dat al helemaal voor zich. De meeste vrouwen hebben geen echtgenoot meer, die heeft hun verstoten nadat ze incontinent werden, maar nu ze 'genezen' zijn hoor je vaak dat ze toch weer snel een man hebben of dat hun man ze weer terug neemt. Ze worden weer geaccepteerd.

Dit weekend ben ik vrij en ga eerst maar eens heerlijk lang uitslapen en dan maar zien wat de dag weer brengt. Het regent nog steeds erg veel en de wegen worden er niet beter op, maar als

het droog is ga ik weer even fietsen met Linda

Vorig weekend ook gedaan, we zijn toen bij Mary geweest een ex-patientje van vorig jaar, ze is toen wel 6x geopereerd. Ze had geen bovenlip en geen neustussenschot door een infectie. Ze was hartstikke blij dat ze ons weer zag en alle buurtkinderen met haar.

Hier staan we voor haar "tuin", ze verbouwt rijst.

Nou, dit was het weer voor deze keer, een lang verhaal, maar korter kan ik het niet maken.

Goed weekend!!!!!!!!

Anastasis in India

Vandaag kregen we het bericht dat de Anastasis in India is aangekomen, dus nu is het echt afgelopen met de "grand old lady", ze zal aldaar worden ontmanteld.
Deze week weer lekker gewerkt, geen gekke dingen gelukkig.
Vandaag is dr. Brian vertrokken, hier op de foto met Clementine,



Clementine is counseler op de afdeling en ik werk veel met haar. We zorgen samen voor de dress ceremonies en kopen de stof voor jurken, en alles wat daarbij komt. Gisteren zijn we even wezen winkelen. Eens even wat anders.





Bij deze wil ik iedereen die geld heeft overgemaakt voor de VVF ladies hartelijk bedanken, we zijn er erg blij mee en hebben het geld nu naast het budget op een aparte rekening gezet om te gebruiken speciaal voor dit doel.


Zondagavond komt dr. Steve weer, hij was hier in juni ook en dinsdag hebben we de 3e screening alweer voor de VVF. We verwachten 50 vrouwen. Deze week hoorden we dat er in een lokaal ziekenhuis ook een VVF programma is gestart, we gaan daar maandag misschien wel even naar toe om te zien of we de vrouwen goed door kunnen verwijzen daarheen. Dat zou geweldig zijn, want we kunnen hier lang niet iedereen helpen en Monrovia is dichterbij dan Sierra Leone. We denken dat het ook een gesponsord programma is, want de operaties schijnen ook gratis te zijn. Ik hoop dat we maandag een kijkje kunnen gaan nemen.
Vanavond zijn we gezellig uit eten geweest, was ook wel eens weer lekker om ergens anders te eten. We zaten op het strand in zo'n hutje en zagen het helemaal zitten om daar te eten, maar toen kwam de ober vertellen dat ze vandaag niet konden "opereren", de stroom was eraf en ze gingen om 6 uur sluiten. We kregen toen een bon mee om weer terug te komen met 25% korting, dus dat gaan we dan maar een keertje doen. We hebben dus een andere eetgelegenheid opgezocht en zaten daar 5 minuten en toen viel ook daar de stroom uit. Gelukkig duurde dat niet lang, we zagen onszelf alweer naar een andere tent rijden. Het was gezellig, ontspanning voor het weekend, alhoewel ikzelf wel werk dit weekend, niet de hele dag denk ik, maar even ronde doen en wat andere zaken.
Goed weekend allemaal....................

Augustus

Hallo,

Inmiddels is het alweer 6 augustus, de dagen blijven hier omvliegen, net als thuis.
Collin, de jongen die vorige week zondag is verdronken is naar de USA teruggevlogen en 3 vrienden zijn meegegaan. Zaterdag is hij thuis begraven. We zijn hier goed opgevangen aan boord, de diensten waren gericht op verlies en rouw en waren bemoedigend.

Afgelopen maandag weer een goede screening gehad, er waren weer schrijnende verhalen en gevallen. Wat is er toch enorm veel nood alleen hier al in Liberia. We hebben 5 vrouwen doorgestuurd naar Sierra Leone, waar een VVF kliniek van Mercy Ships zit. We hebben niet genoeg plaats hier en volgende week is er alweer een screening waar weer bijna 50 vrouwen verwacht worden, dus het gaat maar door. Zo door de week komen er ook vrouwen naar het schip met hetzelfde probleem, die sta ik dan te woord en indien mogelijk geef ik ze een kaart voor de laatste screening in oktober. Gelukkig kunnen we vanuit hier mensen doorsturen naar Sierra Leone, ze krijgen dan transport geld mee om erheen te reizen en krijgen na de operatie aldaar weer geld mee om terug te reizen. Volgend jaar is het schip in Sierra Leone, dan wil ik zeker een kijkje gaan nemen in die kliniek.

Het werken gaat nog steeds goed, maar de tijd vliegt moet ik zeggen. We werken lange dagen en volle weken. De weekenden heb je wel nodig om uit te rusten, maar soms komt dat er niet echt van. Afgelopen weekend had ik een afspraak met de zus van 1 van de vertalers van de afdeling. Ik had haar een paar weken terug het schip laten zien en ze had hier gegeten. Ze werkt in een vluchtelingenkamp en toen ik haar vroeg of we daar een keer mochten komen kennismaken vondt ze dat geweldig. Dus een afspraak gemaakt.
Het was een lange rit naar het kamp toe, over een hele slechte hobbelige zandweg vol met gaten door de regen. Maar uiteindelijk kwamen we er toch.
In het kamp hebben 10.000 vluchtelingen gewoond, uit Liberia zelf, maar ook uit Sierra Leone.

De UN heeft het kamp een poos begeleid, maar heeft nu aangegeven dat de mensen door moeten gaan en hun weg weer moeten vinden. Er wonen nu ongeveer nog 5000 mensen.
Geen dokter, geen ziekenhuis, bijna geen eten. Wel een school gelukkig en een moskee en een kerk. De mensen met wie we gepraat hebben durven niet meer terug naar waar ze vandaan komen. Ze voelen zich veilig in het kamp, ook al is het uitzichtloos, wat er daarbuiten op hun wacht kan nog slechter zijn. Er kwamen direct veel mensen naar ons toe met ziektes en oogproblemen en noem maar op. Ik liep daar en dacht bij mezelf, 'was ik maar een dokter', dan zou ik daar m'n kamp opslaan en hulp gaan bieden. Het is allemaal zo schrijnend! Wat daar nog gebeurd is counseling en indien mogelijk doorverwijzen van mensen naar andere organisaties.
We hebben een paar foto's genomen van ziektes die we niet kenden en zullen hier aan boord rond gaan vragen of er iemand is die weet wat het is en misschien kunnen we iets doen, weer die druppel op de gloeiende plaat. Laatst schreef iemand me: "je zal die druppel maar zijn" en daar doe je het allemaal ook voor.

Dit meisje sprong me in de armen en liet me niet meer los, toen we weer weg moesten huilde ze tranen met tuiten.

Alle operatieplaatsen tot eind november zijn volgeboekt, dus we moeten nu mensen afwijzen, er is al een lange wachtlijst, niet te bevatten. Voor de oogartsen staan er 400 mensen op de lijst, vandaag stonden er voor de tandartsen 120 mensen in de rij en morgen staan die er weer, ga maar door.
Zondagochtend naar de kerk geweest van Cynthia, een kleine warme kerk in een zeer slechte wijk hier in Monrovia. Er was nu een pastor van het schip mee en nog een paar mensen van het schip. Ze waren zo enorm blij dat er eindelijk mensen van het schip naar hun kerk kwamen. Wat een blijdschap en wat een welkom, iedereen kwam ons een hand of een knuffel geven tijdens een lied wat ze zongen in de dienst om ons welkom te heetten. We waren van over de hele wereld vertegenwoordigd. Californie, Korea, Australie, Zuid Afrika, Hawai en Nederland.
's Middags heb ik even lekker in een luie stoel op het dek gelegen, lekker windje en zonnetje, alhoewel het nog steeds veel regent trouwens. Het is een stuk koeler dan
in het droge seizoen, maar voor onze begrippen een prima temperatuur! Over een paar weken wordt het weer heet.