Op bezoek en een verstekeling aan boord

Hallo allemaal,

Wat kan er in een paar dagen veel gebeuren en wat maken we veel mee hier met elkaar.
Zo ben ik afgelopen zondag meegweest naar de kerk van Cynthia, 1 van de vertalers die op de afdeling werkt. Ik ken haar van de vorige keer dat ik hier was en werd nu uitgenodigd om mee te gaan naar de dienst en daarna naar hun huis. De dienst was bijzonder, ik was samen met 1 van de chaplains van het schip, we werden behandeld als eregasten, dat had voor mij nou weer niet gehoeven, maar daar kom je niet onderuit. We zaten op plastic stoelen met ons gezicht naar de 'zaal' toe. Iedereen zat verder op houten bankjes. Ik voelde me eerlijk gezegd wel wat opgelaten. Maar goed, gelukkig hoefde ik niet te preken, dat had ze me gevraagd, maar ik heb gezegd dat dat er niet in zit!!!!!!!! Zeker niet in het Liberiaans Engels. De chaplain heeft wel een getuigenis gegeven over zijn leven en dat was goed. Het was een warme dienst met veel zang en dans en preek, Amen, Halleluja.
Na de dienst met z'n negenen in 1 taxi naar het huis van Cynthia en haar man de pastor van de kerk. Ze wonen een stukje uit de stad na een brug waar veel woningen staan. Geen goede weg, maar zandkuilen, dus als het regent, niet begaanbaar.
Het huis daar werd ik stil en verdrietig van, ze hebben een heel kleine ruimte van riet en gedeeltelijk muur met een golfplatendak erop. De kinderen ( 5 ) slapen in 1 ruimte met nog andere kinderen en zij samen hebben een slaapgedeelte. Cynthia had 's morgensvroeg de maaltijd al klaar gemaakt en de pannetjes en 2 borden stonden klaar op tafel. Haar man en ik kregen eten opgeschept, de kinderen bleven buiten. Rijst en casavabladeren en vlees, het smaakte goed, maar het voelde vreemd om alleen met haar man te moeten eten, gelukkig kwam ze erbij zitten toen ik dat vroeg en at ze uit de pan mee. Het was warm in het kamertje, geen water, geen licht, geen electrisch. Ze hadden een heel klein generatortje staan, die ze zo nu en dan gebruiken. Er was ook geen wc in huis, gelukkig hoefde ik geen gebruik te maken van een wc, je zweet zoveel dat je niet meer hoeft te plassen zeg maar.
We hebben met elkaar zitten praten, en ze vertelden me over hun leven. Voor de oorlog woonden ze in een normaal huis en hadden het goed. Alles kwijt geraakt..............
De kinderen kunnen niet naar school, want dat kunnen ze niet betalen. De jongste is bijna 3 jaar en de oudste ongeveer 15 jaar. Ze leiden de kerk en sparen voor stenen en cement om de kerk verder op te bouwen en te laten groeien. Samen zijn ze daar heel actief in en Cynthia werkt nu dus aan boord als vertaalster. Ik heb gehuild toen ik weer aan boord kwam, wat hebben wij het hier dan ontzettend goed, wat kun je doen om te helpen, het lijkt een druppel op de gloeiende plaat, want er zijn zoveel gezinnen als deze....................

Zaterdagavond hadden we een overstroming aan boord van het schip, er was iets met de watertank op het voordek en het stroomde over, kwam dus binnen en liep van het A-dek naar het B-dek naar het C-dek alle trappen bijlangs. Iedereen werd opgeroepen om te komen met een emmer of wat dan ook en we hebben met elkaar al het water weggeschept en doorgegeven in de rijen. Toen het lek gedicht was moest er nog heel wat water opgeruimd worden, actie dus.

Van maandag op dinsdagnacht hebben we een verstekeling aan boord gehad die om 5 uur 's ochtends ineens bij iemand in de hut stond met een mes. Hij heeft van alles gestolen, maar heeft haar gelukkig niks gedaan. Toen hij weg was heeft ze alarm geslagen en is hij gevlucht. Hoe de man aan boord ik gekomen is een raadsel, want er wordt super goed gecontroleerd dag en nacht. Ze vermoeden dat het een 'zwemmer' was die dan via het water op wat voor manier dan de boot op klimt. Om alle trossen zit wel prikkeldraad om het ze niet makkelijk te maken maar het is toch gelukt. Mensen zijn echt wanhopig op zoek naar van alles om te stelen, er zelfs een keer een generator gestolen door een zwemmer en een fiets. Of het is iemand die overdag toch aan boord is gebleven van de dagwerkers en die het schip heeft gekend, want hij wist hoe te ontsnappen. Dinsdagochtend moesten we dus allemaal bij elkaar komen en werden in teams verdeeld om het hele schip uit te kammen of hij zich verstopt had of inderdaad van boord was. Ik zat in een team wat een heel diep ruim inging met zaklampen en we moesten in alle hoeken en gaten kijken, wat een ruimte zeg in een ruim onder een ruim. Gelukkig was de man echt van boord.
Nu wordt de bewaking extra aangescherpt met 2 mensen 's nachts die de stuurboordkant van het schip moeten bewaken ( waterkant). Iedereen doet dan 2 uren wacht zeg maar, van 22:00 tot 06:00 's ochtends. Ik ga ook een paar uurtjes meedraaien deze week van 00:00 tot 02:00.

Zo zie je in een paar dagen kan veel gebeuren, verder zijn we druk aan het pakken en zijn we aan het bedden verven, ik zit in het verfteam, wat ik super leuk vind. Lekker bezig buiten op het dok.
Vanavond hebben we een afsluitende dienst gehad op de lege afdeling, alle vertalers waren er en hebben de dienst muzikaal begeleid, was erg mooi.